Wysoki ideał

Przyroda kocha tylko tych, którzy posiadają wysoki ideał. Nazywa je ona swoimi ukochanymi dziećmi i zna je po imieniu. Pozostali, którzy nie posiadają żadnego ideału, nie są zapisani w jej księdze. Są oni pozostawieni w jej podziemiach, piwnicach na przyszłe dni, na przyszłe czasy. Tak więc, gdy ktoś poczuje się pozostawiony przez Boga, przez Przyrodę i czuje, iż nikt nie zwraca na niego uwagi, powinien wiedzieć, że przyczyna jest w nim samym – nie posiada wysokiego ideału. Takie jest prawo. Każdy sam może wyprostować swoje życie, wyzwolić się ze swoich nieszczęść i cierpień. Każdy może wyjść z zapomnianych podziemi Przyrody, nawet ostatni człowiek pozostały na dnie tej piwnicy. Jeżeli stworzy sobie wysoki ideał zacznie pełzać jak ślimak i po pewnym niedługim czasie wyjdzie na powierzchnię ziemi, znów ogrzany przez promienie słońca. Wtedy Przyroda powie: „Oto jedno z moich zmartwychwstałych dzieci”. Czym są śmierć i zmartwychwstanie? – Śmierć powiązana jest z zapomnianymi dziećmi w piwnicy Przyrody, tzn. z dziećmi bez wysokiego ideału. Zmartwychwstawanie powiązane jest z tymi dziećmi, które wychodzą z głębokich piwnic materialnego świata, tzn. z dziećmi posiadającymi wysoki ideał. By wyjść z takiej piwnicy wymagana jest wola i przykładna wiara.

Często słyszycie, że ktoś mówi: „Ja jem, co mam pod ręką, nie dobieram specjalnie jedzenia. Ubieram się byle jak, nie robią mi różnice kolory ani jakość materiału”. Chce on uchodzić za skromnego, który pogodził się z warunkami. Tak nie jest. Ten, kto je byle co, jest człowiekiem bez ideału albo z niskim ideałem. Tak żywi się wszystkożerne zwierzę, lecz człowiek różni się od zwierzęcia. Jedząc powinieneś rozumnie dobierać pokarm. Przyroda stworzyła wiele różnych pokarmów, lecz ty powinieneś wybrać najczystszy i najlepszej jakości, który dobrze wpływa na twój organizm. Tak czyni człowiek z wysokim ideałem!

Przyroda poznaje, które z jej dzieci posiadają wysoki ideał, a które go nie mają. Z każdą chwilą je sprawdza. Aby mogła poznać, co jest ukryte pośród fałd ludzkiej duszy, co jest ukryte w głębi ludzkiego umysłu i ludzkiego serca, jakie popędy i dążenia żywi, umieszcza człowieka w swoim ogrodzie, gdzie zasadzono wiele drzew owocowych obsypanych różnymi owocami, różnego gatunku i uważnie obserwuje, które z nich człowiek sobie wybierze. Jeśli zerwie najlepsze owoce, Przyroda pisze w swojej księdze: „To jedno z moich mądrych dzieci, z wysokim ideałem. Wyrośnie z niego człowiek”. Jeżeli jednak zauważy, że jemu się nie chce wejść na drzewo, a zerwie sobie owoc z niskich gałęzi, Przyroda już ma o nim inną opinię. Pisze w swojej księdze: „Człowieka z ciebie nie będzie. Nie masz wysokiego ideału”. – „Co powinienem zrobić?” – Wspiąć się na drzewo i stamtąd zerwać sobie owoc. – „Jest bardzo wysoko, spadnę”. – Choćby to nawet miało kosztować ciebie życie, powinieneś się wspiąć. Wtedy Przyroda napisze: „Śmiałe jest to dziecko – wyrośnie z niego człowiek”. Ktoś spojrzy w górę na szczyt korony, nakieruje rękę, ale przestraszy się i spojrzy w dół na niskie gałęzie albo na ziemię, gdzie spadł jakiś owoc, schyli się i go weźmie. Przyroda napisze o nim: „Oto jedno z zapomnianych dzieci z mojej piwnicy – z niego człowiek nie wyrośnie”.

Pamiętajcie: Przyroda zwraca uwagę na wewnętrzne dążenia człowieka. Ona tylko stwierdza fakty, obserwuje i notuje to, co widzi. Zatem, jeżeli odnotowała najlepszą ocenę, to wy jesteście przyczyną. Jeśli odnotowała w kronice coś, czego wam nie polecała, znów to wy jesteście przyczyną. Ona tylko notuje fakty takie, jakie są, ani ich nie umniejsza, ani nie upiększa i na ich podstawie wyciąga swoje wnioski. Wyniki, które wpływają na wasze życie, biorą się z wyboru, jakiego dokonaliście.

Pewna młoda Egipcjanka o imieniu Eltamar, córka biednego wieśniaka, odróżniała się od swoich koleżanek tym, że posiadała wysokie ideały w swojej duszy. Była ona mądra i inteligentna, cnotliwa i skromna. Gdy wstąpiła do szkoły, nauczyciel ją zapytał: „Eltamar, czy wyjdziesz za mąż czy pozostaniesz dziewicą?” Ona odpowiedziała: „Ja posiadam tylko jeden ideał w swoim życiu i zgodnie z nim będę żyć. Jeśli wyjdę za mąż to tylko dla królewskiego syna. Każdemu innemu, jeśli nie jest królewskim synem, odmówię. Taki jest mój wybór: albo za syna królewskiego wyjdę, albo dziewicą pozostanę”. Powiecie, że to głupi wybór. Ta panna nie jest głupia, posiada ona wysoki ideał.

Na czym polega zastosowanie wysokiego ideału w Życiu? Jeśli posiadasz jakąś wiarę, jeśli wyznajesz jakieś nauki, jeśli stosujesz pewne miary, jeśli utrzymujesz jakiś obraz w swojej świadomości, wszystko to powinno odpowiadać twojemu wysokiemu ideałowi. Skoro posiadasz serce, umysł, duszę i ducha, powinny one być natchnione przez wysoki ideał. By twój duch był mocny, byś był synem Prawdy.

Kto jest synem Prawdy? Syn Prawdy jest królewskim synem, ideałem każdej duszy. Dlatego właśnie, jeśli wyjdziesz rano powitać Słońce, bądź tam na czas, zanim pokaże się ono na horyzoncie. Przywitaj pierwszy promień wschodzącego Słońca. On jest najważniejszy, on jest królewskim synem, on jest synem Prawdy. Ukrywa on w sobie siły i potęgi Słońca. Jeśli nie przyjmiesz pierwszego promienia, przegapiłeś wschód Słońca. Przyjmij pierwszy promień i spokojnie wróć do domu. Pierwszy promień niesie bogactwo wszystkich promieni. Pierwszy promień jest pierwszym owocem wschodzącego Słońca, wielkiego drzewa Życia. Pozostałe promienie są ostatnimi owocami tego wielkiego drzewa. Jeśli ktoś powie, że może przywitać Słońce w którejkolwiek chwili, lub może je obserwować w jakiejkolwiek porze dnia, Przyroda mówi o nim: „Z ciebie człowiek nie wyrośnie”.

Jeśli wspinasz się w górę i staniesz się spragniony, nie pij jakiejkolwiek wody. Zatrzymaj się na drodze, rozejrzyj się i znajdź najczystsze źródło. Schyl się pobierz w swoją rękę i pij z czystej górskiej wody. Jeśli tak postępujesz, jesteś człowiekiem z wysokim ideałem. Będzie można na ciebie liczyć. Jeśli powiesz, że możesz pić i stąd i stamtąd, gdziekolwiek znajdziesz, Przyroda odnotuje, że jesteś człowiekiem bez charakteru, z niskim ideałem – nie można na ciebie liczyć.

Uczeń okultystyczny wyróżnia się wysokim ideałem. Gdy pójdziesz do górskiego źródła, jakichkolwiek byś nie napotkał trudności, schyl się i pij ze środka, z najczystszej wody. Gdy wejdziesz na górę, nie spiesz się z zejściem na dół, lecz wybierz najpiękniejsze miejsce i usiądź tam odpocząć sobie. Popatrz na całą okolicę i zachowaj wrażenia z obserwacji pięknego krajobrazu głęboko w swojej duszy. Gdy zejdziesz w dolinę, nieś w swojej świadomości wspomnienie o żywym obrazie, o żywym szczycie, na który się wspiąłeś. Wysokie górskie szczyty, czyste źródła są żywe i pozostają wiecznymi, niezapomnianymi obrazami w świadomości człowieka.

Stosujcie wysoki ideał wszędzie w swoim życiu! Jeśli szukacie książki do czytania, znajdźcie książki najsłynniejszego pisarza, najbardziej krasomówczego kaznodziei. Jeśli chcecie zwiedzić galerię malarską, pójdźcie na wystawę najwybitniejszego malarza. Czy nie powinniśmy oglądać również zwykłych obrazów? – Takie obrazy spotykacie na co dzień w swoim życiu. Wystarczy obserwować ludzi, jak się żywią, jakiego używają pokarmu i kiedy jedzą, by mieć zwyczajne obrazy przed oczyma. Jeżeli jednak dokonujecie wyboru wśród obrazów zgodnie z wysokim ideałem, jeden obraz jest wystarczający. Powinien być on dziełem najwybitniejszego malarza – malarza z wysokim ideałem. Gdy wybieracie przyjaciela, trzymajcie się tego samego prawa: wybierzcie najmądrzejszego, najbardziej inteligentnego, najbardziej dobrego, najbardziej serdecznego. Gdy mąż wybiera żonę lub gdy żona wybiera męża, również powinni kierować się w swoim wyborze wysokim ideałem. Ten, kto ustępuje przed wysokim ideałem, sam staje się powodem nieszczęść i cierpień w swoim życiu.

Teraz, my mówimy o poglądach w Życiu, o zasadach, które trzeba stosować na co dzień. Ktoś powie, że jego ideał nie jest odpowiedni, nie prowadzi do dobrego zakończenia. Jeśli teraźniejszy twój ideał nie jest słuszny, zmień go na lepszy. Następna chwila jest w twoich rękach – wybierz sobie inny ideał. W ten sposób dojdziesz do ideału twojej duszy, który jest wieczny i prowadzi człowieka na prostą drogę – na Drogę Miłości. Jeżeli dziś przegapicie pierwszy promień Słońca, następnego dnia możecie go przywitać. Jeżeli następnego dnia również przegapicie, wasz dzień jest utracony. Jeżeli dziś przywitacie pierwszy promień, w pozostałe dni również możecie go przywitać. Tylko w ten sposób możecie polepszyć swoje życie. Najjaśniejsza myśl, najwznioślejsze uczucie, najpiękniejszy czyn zawierają w sobie pierwszy promień Słońca, który przenika duszę człowieka.

Jak można polepszyć ludzkie życie? – Można uchwycić największy i najmniejszy swój błąd i utrzymywać je w swojej świadomości, póki się ich nie pozbędziesz. Nawet latami je trzymając, nie ustępuj przed nimi. Wreszcie twoje błędy powiedzą tobie: „Mamy przed sobą człowieka z charakterem, który zasługuje, by żyć. Ustąpimy tobie swoje położenie i stajemy się twoimi sługami. Będziesz szedł do przodu, a my za tobą”. Niektórzy uczniowie przepadają na egzaminach, przechodzą przez niepowodzenia w swoim życiu i szybko tracą nadzieję. Opuszczają pole bitwy, wyrzekając się swojego ideału i mówią: „Z nas nic nie wyrośnie. ” – Są to ludzie bez ideału.

Czemu człowiek przychodzi na Ziemię? Czy to jak przyjście na przyjęcie dla wyżerki? – Człowieka wezwano na Ziemię jak do szkoły doświadczalnej, by wytestował swój charakter, poznał swój umysł i serce, by poznał siebie. Gdy usiądzie przy stole, Przyroda szeroko otwiera swoje oczy i obserwuje, jak trzymasz widelec i łyżkę, jak jesz, jaką chusteczką się posługujesz i z tego wszystkiego wyciąga wniosek, co z ciebie może wyrosnąć. Czy uważasz, że jesteś człowiekiem z wysokim ideałem, gdy jesteś zaproszony na drugą zmianę i jesz z tego samego talerza, z którego wcześniej jadł ktoś inny? Co robi człowiek z wysokim ideałem? Niesie on w swojej torbie czysty talerz, łyżkę i widelec, i jeśli nie wymienią brudnego talerza na czysty, on mówi: „Pozwólcie mi użyć własnego talerza, własnej łyżeczki i widelca”. W ten sposób powinien postępować uczeń okultystyczny.

Jeżeli chcecie przyjąć gości zgodnie z wysokim ideałem, powinniście postąpić tak: wypieczcie dziesięć ciast ze świeżej, czystej, wysokiej jakości mąki, u najczystszego, najlepszego i najzręczniejszego piekarza. Potem nakryjcie stół białym, czystym obrusem i dla każdego gościa przygotujcie czysty talerz oraz kawałek świeżego ciasta. Na talerz połóżcie winogrona, jabłko i gruszkę. Winogrono będzie przyniesione z najlepszej winnicy, znajdującej się w czystym i dobrym miejscu. Jabłka i gruszki pochodzić będą z drzew, wyhodowanych zgodnie z wysokim ideałem. Potem goście usiądą cicho i z dobrym samopoczuciem pożywią się przy stole. Wszyscy podziękują, wstaną i wyjdą na spacer po pobliskiej okolicy, napiją się wody z czystego źródła. Taki jest nowy sposób przyjmowania gości.

Spotykacie bogatych ludzi, skrajnie wymagających co do jedzenia, lecz nie posiadających wysokiego ideału w swoim życiu umysłowym i moralnym. Dopuszczają się kłamstwa, kradzieży w swoim życiu, jakby to były zwyczajne rzeczy. Oni dobrze zaczynają, ale źle kończą. Kierują się jakimś ideałem w świecie fizycznym, lecz na planie duchowym – żaden ideał ich nie prowadzi. O takiej osobie Przyroda pisze: „Z ciebie człowiek nie wyrośnie”. Gdy ktoś powie, że potrafi kochać kogokolwiek, nie mówi prawdy. Do teraz nie spotkałem człowieka, który potrafi kochać kogokolwiek. W słowach to jest możliwe, lecz w rzeczywistości tak nie jest. Miłość wypróbowuje się w Życiu. Mówiąc „Miłość”, powinieneś odczuć jej wewnętrzną zawartość i sens. Ten, kto odczuwa Miłość, może przekształcić swoje życie w jednej chwili.

Kogo może kochać człowiek? – Boga. Najpierw będziesz kochał Boga, potem swojego bliźniego, a wreszcie siebie. Taka jest Wielka Prawda w Życiu. Z tego, kto nie zaczyna swojego życia z Miłością do Boga, nie może wyrosnąć człowiek. Jeśli chcecie przekonać się o prawdziwości moich słów, prześledźcie historię ludzkiego rozwoju i sprawdźcie, czy istnieje człowiek na ziemi, który wyrzekł się Miłości do Boga i stał się wielkim. Wielcy ludzie, geniusze, święci i Nauczyciele ludzkości są ludźmi kochającymi Boga. Niektórzy zaoponują: „Gdy będziemy nauczali o Miłości do Boga, zapomnimy o ludziach i o swoich relacjach z nimi”. – Nie zapomnimy o ludziach, lecz wprowadzimy w ich życiu wysoki ideał. Gdyby wszyscy dążyli do pierwszego promienia Słońca, do wielkiej Boskiej Miłości, współczesny świat rozwijałby się prawidłowo. Współcześni ludzie mieliby dużo siły, cieszyliby się zdrowiem i bogactwem.

Wielu mówi o sobie, że posiadają tak wielkie serca, iż obejmują nimi wszystkich ludzi, całą ludzkość. To tylko słowa nie odpowiadające prawdzie. Kochać człowieka oznacza znać go. Kochanie całej ludzkości wymaga znajomości wszystkich ludzi. Jednak swego bliźniego zna tylko ten, kto może naprawić jego błędy. Zatem jeśli kochasz wszystkich ludzi jesteś w stanie naprawić ich błędy. Czy tak jest w rzeczywistości? Mówisz, że kochasz całą ludzkość, a nie możesz znieść swojej żony, która jest członkiem tej ludzkości. Masz syna i córkę, lecz nie porozumiewasz się z nimi. Jest niemożliwe, byś znał człowieka, kochał go i jednocześnie nie mógł porozumieć się z nim. Zatem, twierdzenie że kochasz wszystkich ludzi nie jest prawdziwe, nie odpowiada prawdzie. Kiedy możesz poznać człowieka? – Wtedy, gdy kochasz Boga. Miłość do Boga prowadzi do poznania bliźniego i siebie samego. To czyny człowieka szczęśliwego i gotowego do wykonania Woli Boga.

Jakkolwiek by nie mówić do współczesnego człowieka o Miłości, on zawsze miesza ją z uczuciami i nastrojami i mówi: „Moje serce płonie z miłości, znam miłość”. To, co płonie i spala, to nie Miłość. Są to promienie czarnego światła niosące śmierć i rozkład. Plamią one i wypaczają ludzką duszę. Czy uważacie, że Wielki Stwórca wszechświata może nabrać się na miłość ludzi? Czy uważacie, że przejawy rozumnej Żywej Przyrody mogą zostać pomylone z ludzkimi przejawami? Bóg rozpoznaje to, co swoje, tzn. to, co Boskie, gdziekolwiek by ono nie było. Bóg wiecznej błogości kocha w człowieku Dobro i Prawdę. Jest powiedziane w Piśmie Świętym: „Pokochałeś prawdę w człowieku”. Najbardziej wywyższona, najczystsza, najpiękniejsza u człowieka jest Prawda.

Ktoś chce wiedzieć, czy rozumny świat interesuje się jego zwyczajnym życiem. Ludzie mogą interesować się zwyczajnymi rzeczami w Życiu, lecz nie Rozumne Istoty. Jeżeli jesteś pierwszym ze sług u bogatego pana i dziesięć innych służących tobie usługuje, czy twój pan również powinien się tobą opiekować? On wie, że inni służący znają twoje potrzeby i je zadowalają. Jeden ze służących czyści twoje ubrania, drugi – twoje buty, trzeci porządkuje twój pokój itd. – „Czy twój pan jest zadowolony z twoich wypucowanych butów?” – Twój pan nie zwraca uwagi na twoje buty, lecz interesuje go służący, który je czyścił. Jeśli kierował się on wysokim ideałem i oczyścił buty swojemu bliźniemu według wszystkich reguł swojej sztuki, zdobędzie on uwagę swego pana, który powie: „Ten człowiek ma ideę, na niego można liczyć”.

Jak zastosujecie wysoki ideał w swoim życiu? Jeżeli żona chce uszyć koszulę swemu mężowi i weźmie pierwszy lepszy materiał, który ma pod ręką, potem uszyje ją byle jak, to nie posiada ona wysokiego ideału. Skoro chce uszyć koszulę mężowi, powinna przejść cały bazar w poszukiwaniu materiału odpowiadającego wymaganiom wysokiego ideału i uszyć ją według wszystkich reguł sztuki. To jest żona z wysokim ideałem. Mąż powinien postąpić w ten sam sposób, gdy zechce kupić materiał na suknię dla żony. Nie powinien zadowolić się pierwszym lepszym, na jaki natrafi, byle tylko zamydlić oczy swojej żonie. Powinien włożyć dużo wysiłku w poszukiwanie najlepszego materiału i następnie zanieść go najlepszej krawcowej. Gdyby żona i mąż postępowali według reguł wysokiego ideału, Przyroda napisałaby o nich obojgu: „Oto ludzie z charakterem, posiadający wysoki ideał i dokonujący najlepszego wyboru!”.

Masz przyjaciela i pragniesz podarować mu książkę do czytania. Zwiedzisz wszystkie księgarnie, aby wybrać najbardziej wartościową, najbardziej treściwą książkę, dzięki której twój przyjaciel mógłby wywyższać się (wzrastać), którą pamiętał będzie całe życie. Twoja przyjaźń opiera się w takim wypadku o wysoki ideał. Chcesz napisać kilka myśli na pamiątkę swojemu przyjacielowi. Co zrobisz? Jeśli przepiszesz coś z byle jakiego źródła, nie jesteś człowiekiem z wysokim ideałem. Jeśli przepiszesz coś od Petko Sławejkowa”[1] o pieniążku, w stylu: „Pieniążku, pieniążku, wszechmocny królewiczu...”, czy będziesz zadowolony? Pieniądz nie jest ideałem i nie może napędzać ludzkości. Napisz jedną myśl, ale sprawdzoną, doświadczoną. Wyciągnij tę myśl z głębi swojej duszy. I gdy twój przyjaciel przeczyta ją, zachwyci się nią i będzie ci wdzięczny. A Przyroda napisze: „Wyrośnie z ciebie człowiek”.

Ktoś mówi, że kogoś kocha. Dlaczego go kocha? – Za jego ładne oczy i brwi. Drugi kocha swego przyjaciela za jego ładne usta, trzeci – za ładny nos. To jest niezrozumienie Miłości. Miłość nie jest powodowana jakimiś zewnętrznymi cechami. Jeśli kochasz kogoś za jego cechy zewnętrzne, pokazujesz, że posiadasz niski ideał. Kochać swego przyjaciela, oznacza dostrzegać w nim tę dobrą cechę jego charakteru, która wyróżnia go od pozostałych ludzi. Ta cecha jest niezmienna – na niej zawsze można polegać. Dobrą cechą w charakterze człowieka nie są ani jego piękne oczy, ani piękne usta czy nos. Jest ona na najwyższym miejscu, na szczytach jego życia. Gdy znajdziesz dobrą cechę u swego przyjaciela, zerwij ją i trzymaj w sobie jako święty dar. Wtedy Przyroda znów napisze: „Będzie z ciebie wielki człowiek!”

Masz nauczyciela, zachwycasz się nim i mówisz: „Mój nauczyciel zna wiele nauk – fizykę, chemię, matematykę, astronomię – jest on uczonym człowiekiem”. Wiedza nie określa człowieka. Nie ona czyni człowieka uczonym. Co innego charakteryzuje nauczyciela. Natomiast, wiele wiedzy, nieobrobionej, stanowi niepotrzebny ładunek, z którym niewielu daje sobie radę. Wiedza zewnętrzna to tylko dekoracja kapelusza. Istotny jest sam kapelusz, a nie jego wstążeczka. Nauczyciel mówi do swojej uczennicy: „Kup sobie najładniejsze nakrycie głowy, ale bez żadnych ozdób”. Ona idzie ze swoją koleżanką na zakupy. Wybiera sobie najładniejszy egzemplarz, lecz modystka mówi, że bez wstążeczki kapelusz nie stanowi nic szczególnego. – „Nauczyciel powiedział mi, abym kupiła kapelusz bez żadnych ozdób”. – „On nie zna się na tym. Jeśli umieścisz na nim wstążeczkę, kapelusz stanie się jeszcze ładniejszy”. Jej koleżanka upiera się przy dodatkowej wstążeczce i uczennica znów ustępuje – ozdabia nakrycie głowy i myśli: „Nauczyciel będzie zadowolony z mojego kapelusza”. Nie, kapelusz stracił swoją wartość. Dlaczego? – Bo odpowiada cudzym ideałom.

Wyobraźcie sobie, że jesteście pisarzem, który otrzymał od swojego przyjaciela piękne pióro ze złotą stalówką. Przychodzi pewien twój znajomy, widzi pióro i umieszcza na nim duży drogocenny kamień. Przyjdzie następny i umieszcza kolejny klejnot. Chcesz pisać swoim piórem, lecz jest ci trudno – umieszczone na nim drogocenne kamienie sporo ważą. Stopniowo również twój umysł odczuwa trudności, myśli już nie wylewają się tak lekko i płynnie, jak wcześniej. Czym są te ozdoby w Życiu? – Są to doczesne, tymczasowe ideały, poglądy współczesnej ludzkości, współczesnych uczniów i ludzi religijnych. Nie rozumieją oni siły tego, co Boskie, co przenika duszę ludzką niczym iskra i rozpala w niej wieczny ogień. Mówią: „Niech znajdzie się człowiek, który zawiesi mi na szyi diament, choćby nie odpowiadający wysokiemu ideałowi”. Tak nie wolno. Jest sens w zawieszaniu na szyi diamentu, ale wtedy, gdy jest on największy, najpiękniejszy, najczystszy. Taki powinien być wasz ideał. Jeśli ktoś chce umieścić na waszej szyi mały, ledwie widoczny diamencik, nie dajcie się namówić. To, co nosicie na zewnątrz i wewnątrz siebie, powinno być zgodne z wysokim ideałem, w przeciwnym razie – wcale się tym nie zajmujcie. Dążcie do tego, co najwyższe, najpiękniejsze, najlepsze, najczystsze na świecie. Taka jest Prawda, którą powinniście umieścić w waszych duszach, sercach i umysłach.

Mówić ludziom o wysokim ideale, oznacza iść zgodnie z prądem wielkiej rzeki Życia. Dokąd płynie ta rzeka? Tego wieczoru mówię wam o wysokim ideale, wyrażanym poprzez to, co najwyższe, najpiękniejsze, najczystsze i najlepsze na świecie. Jest to pierwszy promień wychodzący z Boskiego Początku. Jeśli pojmiecie ten promień, staniecie się uczniami i ludźmi. Będziecie z tych, którzy rozumieją Prawdę jako wysoki ideał swojej duszy. Jeżeli spóźnicie się i nie przyjmiecie pierwszego promienia, znajdziecie się w położeniu zapomnianych dzieci na dnie piwnicy. Ta piwnica jest dla zwyczajnych dzieci nie dla niezwykłych, tzn. Boskich. Bo właśnie dla tych dzieci został stworzony wielki, wyższy świat.

Każdy mówi o tym, co w nim żyje. Człowiek z wysokim ideałem mówi o wysokim ideale, kochający mówi o Miłości, prawdomówny – o Prawdzie, mądry – o Mądrości. Zatem, kochający mówi o Miłości, a strachliwy – o strachu. Który z nich zyskuje? – Ten, który mówi o Miłości. Mądry mówi o rzeczach mądrych, a głupi – o bzdurach. Mądry buduje a głupi – niszczy. Mądry pisze, a głupi – przepisuje. Który z nich zyskuje? – Mądry, głupi zaś – traci. Pewien syn bogacza mówi, że nauczył się podpisywać na przekazach wysyłanych przez jego ojca. Życie wielu sprowadza się tylko do podpisywania. Oni tylko księgują, że wzięli tyle od tego, od tamtego wzięli, co innego. Gdy Przyroda spojrzy na człowieka, który tylko bierze, a nic nie daje, zapisuje: „Z tego mojego dziecka nic nie wyjdzie! Ono nauczyło się tylko podpisywać, a samo nic nie potrafi napisać”.

Co jest wymagane od współczesnego człowieka? – By naśladował drogę Wyższych istot, Białych Braci, uczniów Wszechświatowego Bractwa. Niosą oni wyższy ideał w swojej duszy. Oni myślą, czują i działają zgodnie z wymaganiami tego ideału. Gdy któraś z tych Istot zdecyduje się zejść na Ziemię, wszyscy doradzą mu by poszedł pośród najlepszych ludzi, tzn. ludzi, którzy dążą do wysokiego ideału. Do kogo idzie Nauczyciel? – Do tamtego ucznia, którego dusza drży dla swojego Nauczyciela. On odwiedzi go i powie sobie: „Tu mieszka jeden z moich uczniów, który posiada wysoki ideał!” Jeśli przejdzie koło domu ucznia, który nie posiada powiązania ze swoim Nauczycielem, ten ostatni powie: „Tu mieszka jeden z zapomnianych uczniów”. On przejdzie koło jego domu, nie pozostawiając mu niczego.

Tylko kilka słów wyraża ideę wysokiego ideału: to, co najwyższe, najpiękniejsze, najbardziej sprawiedliwe, kochające prawdę – wszystko najlepszej jakości. Umieśćcie wysoki ideał w swojej duszy i zobaczycie, jak polepszy się wasze życie. Potrzebne jest jego stosowanie. Gdy uznasz, że twoje serce jest puste, wiedz, że nie masz Miłości. – Co robić, by zdobyć Miłość? – Wstawaj rano każdego poranka i wychodź na zewnątrz przywitać Słońce. Jeśli uchwycisz pierwszy promień, już otworzyłeś swoje serce dla Miłości. Pierwszy promień oznacza pierwszą myśl, pierwsze uczucie, które przechodzi przez twój umysł i serce. Gdy wstajesz rano ze snu, zapisz swoje pierwsze myśli i pierwsze uczucia, które cię wzruszają. Pod tym względem Przyroda jest skrajnie wymagająca. Gdy pewne dziecko budzi się ze snu, ona zatrzymuje się nad nim z zapartym tchem i drżeniem, wsłuchuje się, by zrozumieć, jaka jest pierwsza myśl, która przeszła przez jego głowę, jakie to pierwsze uczycie poruszyło jego dziecięce serce. Jeśli ty, dziecko Życia, wraz z powstaniem ze snu pomyślisz najpierw o Bogu, o Jego Miłości wypełniającej twoją duszę i czujesz wdzięczność za wszystkie dobra, jakie się tobie daje, Przyroda zapisuje: „Z tego dziecka, będzie wielki człowiek!”

Wykład Nauczyciela Beinsy Duno wygłoszony przed Ogólną Klasą Okultystyczną, dnia 11 września 1923 roku w Sofii

[1] Sławejkow Petko Raczew (1827-1895), bułg. poeta, folklorysta i publicysta.

Tłumaczenie: Gerasim Stojczew Galitonow

Podziękowania dla Alicji Kiejko za pomoc w pracy nad polską wersją

Copyright (c) 1997 Publishing House "Byalo Bratstvo" All Rights Reserved