Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Oμιλία του Διδασκάλου που έγινε στις 12 Ιουλίου 1939, 5 μ.μ.

«Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων…»

Α! Προς Κορινθίους,13:1

«Εάν λαλώ». Η εξωτερική πλευρά του ανθρώπου είναι η ανθρώπινη ομιλία. Η εξωτερική πλευρά των αγγέλων είναι η αγγελική ομιλία. Εάν ο άνθρωπος μιλάει χωρίς να σκέπτεται τα λόγια του, αυτό είναι ισοδύναμο με το να έχει στομάχι και πνευμόνια, αλλά να του λείπει το κεφάλι. Το να μην έχει ο άνθρωπος κεφάλι, σημαίνει να μην έχει κατεύθυνση στη ζωή του.

«Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.» Ο αλαλαγμός, ο ήχος, υπονοεί την έλλειψη νοημοσύνης. Όποιος κάνει μη νοήμονα πράγματα, αυτός πάντα ηχεί. Συνήθως τα κενά πράγματα αντηχούν, ενώ τα γεμάτα είναι ήσυχα και ήρεμα, κανένα θόρυβο δεν βγάζουν. Κάθε τι που στερείται σκέψης, κάνει θόρυβο. Επομένως, όποιος ηχεί, αυτός μιλάει τις ανθρώπινες και τις αγγελικές γλώσσες, αλλά αγάπη δεν έχει.

«Και αν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και αν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετακομίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν.» (στίχος 2) Η πίστη είναι για τους ανθρώπους, και η γνώση για τους αγγέλους. Δηλαδή, αν έχετε πίστη στον άνθρωπο και γνώση για τους αγγέλους, και αγάπη δεν έχετε, τίποτε δεν είστε. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι μεγάλος και δυνατός σαν τον προκατακλυσμιαίο μαμωνά, ή σαν κάποιο σύγχρονο πλοίο, το οποίο σχίζει τα νερά, φοβίζει τα ψάρια, αλλ’ όμως, αν δεν υπάρχει αγάπη, τίποτε δεν είναι. Όσο μεγάλο και να είναι το καράβι, μόλις μπει στο λιμάνι, τίποτε δεν είναι. Εάν δεν χρησιμοποιηθεί, θα βρίσκεται αρκετό καιρό στο λιμάνι, ώσπου μία μέρα θα το αποσύρουν. Και ο άνθρωπος είναι παρόμοιος με το καράβι. Όσο έχει μεγάλες ιδέες, σχίζει τα νερά, φοβίζει τις μικρές υπάρξεις, όμως αν σταματήσει σ’ ένα μέρος, όλα τελειώνουν γι’ αυτόν - τον αποσύρουν.

«Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.» (στ.3) Τι ωφελεί τον άνθρωπο αν δώσει όλο του τον πλούτο, ή όλες του τις γνώσεις στους ανθρώπους χωρίς αγάπη; Ούτε αυτός κερδίζει, ούτε εκείνος, στον οποίο έχει δώσει τα πάντα. Τι ωφελείται ο φτωχός που πήρε το παλιό ρούχο του πλούσιου; Είτε πάρει το παλιό είτε το νέο ρούχο από τον πλούσιο, τελικά αυτός θα πεθάνει. Μέχρι να πεθάνει, δηλαδή, μέχρι να μπει στην περιοχή της αθανασίας, ο άνθρωπος πάντα ηχεί, πάντα ζει σε μεταβατικές καταστάσεις. Και αν την μια μέρα είναι ευτυχισμένος, την άλλη θα είναι δυστυχής. Εάν την μια μέρα είναι υγιής, την άλλη θα είναι ασθενής.

Εάν την μια μέρα έχει μάθει κάτι, την άλλη θα είναι αγράμματος. Εάν την μια μέρα αισθάνεται νέος, την άλλη θα είναι γέρος. Είναι φοβερή η κατάσταση του ηλικιωμένου ανθρώπου, ή εκείνου ο οποίος έχει γεράσει πρώιμα. Σαν γεράσει ο άνθρωπος, δεν βλέπει και δεν ακούει καλά, ασχολείται με περασμένες υποθέσεις. Διηγείται για την παιδική του ηλικία, για τους γονείς του και του συγγενείς του, για τους φίλους του. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει τίποτε νέο. Σ’ αυτήν την κατάσταση, περιμένει να ξανανιώσει με κάποιο τρόπο. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξαναγίνει νέος, εάν δεν τον επισκεφθεί η αγάπη. Η αγάπη ανανεώνει τον άνθρωπο. Αυτή τον κάνει αθάνατο. Αυτή βάζει μέσα του όλες τις δυνατότητες για επιτυχίες. Εάν δεν υπάρχει αγάπη μέσα σου, άνθρωπε, τίποτε δεν μπορείς να κάνεις. Χωρίς αγάπη, ο άνθρωπος μόνον μετακινεί τα πράγματα. Εάν είναι καλλιτέχνης, λερώνει μόνο το πλατό, αλλά δεν ζωγραφίζει. Ο αληθινός ζωγράφος είναι εκείνος, ο οποίος έχει αγάπη μέσα του. Ο αληθινός γλύπτης είναι εκείνος, ο οποίος έχει αγάπη μέσα του. Εάν δεν έχει αγάπη, ανακατώνει την λάσπη χωρίς να την πλάθει.

Όταν δεν καταλαβαίνουν τον νόμο της αγάπης, οι άνθρωποι απογοητεύονται ο ένας από τον άλλον, λένε ότι ο κόσμος είναι άσχημος, ότι οι άνθρωποι είναι κακοί. Η ασχήμια των ανθρώπων είναι η εξωτερική τους πλευρά. Η ασχήμια είναι η λάσπη της ζωής, όμως αυτή ακόμη δεν αποτελεί την πραγματική ζωή. Και το νερό, όσο και να είναι πολύτιμο, λασπώνει τους δρόμους, στα σπίτια των ανθρώπων, όμως αυτό δεν είναι η μοναδική του ιδιότητα. Χωρίς να το θέλουν οι άνθρωποι, λασπώνουν ο ένας τον άλλον, όμως αυτό δεν είναι η μοναδική τους ιδιότητα. Υπάρχουν λέξεις οι οποίες λασπώνουν, υπάρχουν και λέξεις οι οποίες καθαρίζουν. Εάν ο άνθρωπος μιλάει με αγάπη, τα λόγια του πάντα καθαρίζουν.

«Η αγάπη μακροθυμεί». (στίχος 4) Η υπομονή είναι η βάση της ζωής. Εάν δεν υπάρχει υπομονή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει καμιά δουλειά. Το να είναι ο άνθρωπος υπομονετικός, αυτό σημαίνει το να δέχεται τα πάντα ήρεμα. Εάν βρέχει, εάν φυσάει, εάν σηκώνεται σκόνη, αυτός τα βλέπει όλα ήρεμα και σιωπηλά. Εάν υποφέρει από τα βάσανα, από τον θάνατο, ο άνθρωπος είναι μέσα σ’ αυτά. Εάν υποφέρει από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής και της φύσης, ο άνθρωπος είναι μέσα σ’ αυτές. Για να μην τον επηρεάζουν, πρέπει να βγει έξω απ’ αυτές. Ο Θεός έχει τοποθετήσει τον άνθρωπο στην ζωή και όχι στον θάνατο. Αυτός τοποθέτησε τον άνθρωπο στην ευτυχία και όχι στην δυστυχία. Ο θάνατος είναι κάτι εξωτερικό, και όχι εσωτερικό. Όποιος δεν μπορεί να υποφέρει, αυτός είναι μέσα στην ανυπομονησία. Για να υπομένει, πρέπει να βγει από την ανυπομονησία και να μπει στην μακροθυμία - μία από τις μεγάλες ιδιότητες του Θεού.

«Η αγάπη αγαθοποιεί». (στίχος 4) Για να είναι ευλογημένος ο άνθρωπος, δεν πρέπει να κάνει διάκριση μεταξύ του πλούσιου και του φτωχού, μεταξύ του μορφωμένου και του αγράμματου. Και ο πλούσιος και ο φτωχός έχουν βγει από τον Θεό. Και ο σπουδαγμένος, και αγράμματος έχουν βγει από τον Θεό. Η διαφορά μεταξύ αυτών των ανθρώπων περικλείεται στο ότι ο πλούσιος και σπουδαγμένος έχουν μπει στην υπομονή, ενώ ο φτωχός και αγράμματος - στην ανυπομονησία. Εάν μπείτε στην υπομονή, και ο αγράμματος και ο φτωχός θα αποκτήσουν τις ικανότητες των άλλων δύο. Και έτσι θα γίνουν ευλογημένοι. Για να είναι ευλογημένος ο άνθρωπος, δεν πρέπει να τοποθετείται στις συνθήκες οι οποίες τον στερούν από τις ουσιαστικές του ανάγκες. Πρέπει αυτός μόνος του να στερηθεί τον αέρα, το νερό, το φως και την τροφή; Όταν δεν στερεί τον εαυτό του, δεν πρέπει να στερεί και τον πλησίον του. Αφού ικανοποιεί τον εαυτό του, αφού ικανοποιεί τον πλησίον του, οπωσδήποτε θα είναι ευλογημένος.

«Η αγάπη δεν φθονεί». (στίχος 4) Φθονεί μόνον εκείνος ο άνθρωπος, ο οποίος στερείται μουσικής αίσθησης. Αυτός μπορεί να μπει μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπιόνται και να καταστρέψει την σχέση τους. Το να ζηλεύει, το να φθονεί ο άνθρωπος, αυτό σημαίνει να ζει στη φτώχια. Μόνον ο φτωχός ζηλεύει και φθονεί. Για να μην φθονεί ο άνθρωπος, πρέπει να δουλεύει πάνω στον εαυτό του, να πλουτίζει, να εξευγενίζει την καρδιά του. Πρέπει η μητέρα της οποίας τα παιδιά δεν είναι πλούσια ντυμένα, να ζηλεύει τα πλούσια παιδιά, τα οποία έχουν ντυθεί με ακριβά ρούχα; Ποια είναι η αιτία που τα παιδιά των φτωχών ντύνονται φτωχικά, και αυτά των πλουσίων ντύνονται με ακριβά και θαυμάσια ρούχα; Ποια είναι η αιτία που κάποια δένδρα αναπτύσσονται πολύ και πάντα είναι πράσινα, ενώ άλλα δεν αναπτύσσονται καλά; Τα δένδρα τα οποία βρίσκονται στον ήλιο, υπό καλές συνθήκες, πάντα είναι πράσινα και αναπτύσσονται καλά. Εκείνα τα οποία δεν είναι εκτεθειμένα στον ήλιο, πάντα είναι καταδικασμένα σε θάνατο. Αυτά μόλις που αναπτύσσονται. Επομένως, το ίδιο και κάθε άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι καλά ντυμένος, δηλαδή δεν βρίσκεται στις ακτίνες του Θείου ήλιου. Μεταξύ του Θεού και της ψυχής του έχει μπει κάποιος, ο οποίος τον σκιάζει. Εγώ βλέπω την λέξη «ντύσιμο» υπό την ευρεία έννοια, της φυσικής και της πνευματικής ενδυμασίας.

Κι έτσι, όταν τα βάσανα και οι δυστυχίες έρχονται στη ζωή σας, αυτό δείχνει ότι ανάμεσα σ’ εσάς και τον Θεό έχει μπει άλλος άνθρωπος. Αν αυτός ο άνθρωπος σας σκιάζει, δηλαδή εμποδίζει τις Θείες ακτίνες να σας ζεστάνουν, ανεβείτε ένα σκαλί παραπάνω. Εάν προσπαθήσει ακόμα και εδώ να σας εμποδίσει, ανεβείτε ακόμα κι άλλο, σ’ ανώτερο σκαλοπάτι. Όποιος σας αγαπάει, δεν θα σας εμποδίσει να ζεσταθείτε από τις ακτίνες του Θείου ήλιου. Θα μείνει στην άκρη και όχι ακριβώς στην πορεία αυτών των ακτινών. Φοβούμενοι τους κακούς ανθρώπους, μην τους αφαιρέσουν τις ακτίνες του Θείου ήλιου, πολλοί, ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, προσπαθούν να δουλέψουν με σκοπό να καταλάβουν την θέση στα δεξιά και στ’ αριστερά του Θεού. Αυτοί δεν γνωρίζουν ότι αυτές οι θέσεις είναι πολύ ακριβώς καθορισμένες. Οι άνθρωποι μπορούν να κάτσουν μόνο από την αριστερή μεριά του Κυρίου. Η δεξιά μεριά έχει καθοριστεί για τους αγγέλους. Το να κάθεται ο άνθρωπος από την αριστερή μεριά του Κυρίου, αυτό σημαίνει να τοποθετηθεί σε δοκιμασίες και δυσκολίες. Κι έτσι, αφού ο άνθρωπος αγωνίζεται για την αριστερή πλευρά του Κυρίου, πρέπει να είναι έτοιμος για δοκιμασίες και βάσανα.

Όταν δεν μπορεί να υποστεί τα βάσανα, ο άνθρωπος θέλει να φύγει για τον άλλον κόσμο. Ο άλλος κόσμος είναι ο κόσμος των βασανιστηρίων. Όταν υποφέρει, ο άνθρωπος δεν υποπτεύεται ότι έχει ήδη μπει στον άλλον κόσμο. Να γιατί, όταν υποφέρει ο άνθρωπος, δεν πρέπει να επιθυμεί να φύγει για τον άλλον κόσμο, αλλά να επιθυμεί να μπει στον κόσμο της χαράς, όπου ζουν οι άγγελοι. Η θλίψη και η δυστυχία είναι στον ανθρώπινο κόσμο, ενώ η χαρά στον αγγελικό. Όταν υποφέρει ο άνθρωπος είναι στον Άδη - είναι στον ανθρώπινο κόσμο. Όταν χαίρεται, είναι στον παράδεισο, μεταξύ των αγγέλων. Ο ουρανός είναι ο τόπος όπου ζουν οι άγγελοι. Ο Άδης είναι ο τόπος όπου ζουν οι άνθρωποι. Τι είναι ο Άδης για τον άνθρωπο; Οι άσχημες κι αμαρτωλές υποθέσεις τις οποίες ο άνθρωπος κάνει, και στις οποίες θέλει να δώσει όμορφη όψη, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά καταστάσεις του Άδη. Συχνά συναντάτε νέα κορίτσια, καλά ντυμένα, όμως είναι αρκετό να πλησιάσετε κοντά τους, για να καταλάβετε τον άσχημό τους χαρακτήρα. Απ’ έξω είναι ευχάριστα, όμορφα, ενώ από μέσα είναι άσχημα. Δεν υπάρχει τίποτε κρυφό - καλυμμένο στη ζωή. Το εσωτερικό εύκολα βγαίνει έξω. Είναι αρκετό ο άνθρωπος να μιλήσει, να δώσει έκφραση στις σκέψεις και τα συναισθήματά του, για να δείτε τι είναι αυτός.

«Είτε γνώσις, θέλει καταργηθή». Δηλαδή κάθε γνώση που αποκτήθηκε και έχει εφαρμοστεί χωρίς αγάπη, θα χαθεί, δεν μπορεί να παραμείνει. Τέτοια γνώση είναι προσωρινή, και όλα είναι προσωρινά, μεταβατικά και υποκείμενα σε θάνατο. Η αληθινή γνώση όμως, θα πάει μαζί με τον άνθρωπο. Αυτή είναι αθάνατη, όπως αθάνατη είναι και η ανθρώπινη ψυχή.

«Ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου.» Μ’ άλλα λόγια, όταν άρχισα να σκέπτομαι, εγκατέλειψα το προσωρινό. «Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν.» (στίχος 11) Αυτό σημαίνει ότι η παιδική, ή η νεανική κατάσταση είναι κάτι άσχημο. Η νεανικότητα και η ενηλικίωση είναι ηλικίες, από τις οποίες ο άνθρωπος οπωσδήποτε πρέπει να περάσει. Το άσχημο είναι το περιεχόμενο, από το οποίο ο άνθρωπος πρέπει να ελευθερωθεί. Εάν δεν κάνεις προσπάθειες να απελευθερωθείς από το κακό μέσα σου, αυτό θα σε πνίξει. Το κακό είναι δηλητήριο, το οποίο ο άνθρωπος μόνος του θα δοκιμάσει. Το δηλητήριο με το οποίο έχει γεμίσει το ποτήρι του, πρώτα αυτός θα το πιει. Όσο περισσότερο ασχολείστε με το κακό μέσα σας, ή με του πλησίον σας, τόσο περισσότερο το προσελκύετε και του δίνετε την πρώτη θέση. Περάστε και προσπεράστε δίπλα από το κακό, χωρίς να το προσέχετε, χωρίς να συζητάτε μαζί του. Σταματήστε την προσοχή σας πάνω στο καλό του άνθρωπου. Σε κάθε άνθρωπο ζουν ταυτόχρονα δύο υπάρξεις, δύο όντα: Το ένα είναι καλό, το άλλο είναι κακό. Ό,τι και να κάνετε, ποτέ δεν θα απελευθερωθείτε από το κακό. Αυτός είναι ο λόγος, εξ αιτίας του οποίου ο άνθρωπος μερικές φορές είναι δυσαρεστημένος από την ζωή, από τις συνθήκες, στις οποίες βρίσκεται. Το κακό ον υπάρχει στον άνθρωπο και τον κάνει δυσαρεστημένο και ανικανοποίητο. Το καλό ον τον κάνει ικανοποιημένο και ευτυχισμένο. Όμως, όσο η ικανοποίηση είναι απόκτημα του ανθρώπου, τόσο είναι και η δυσαρέσκεια. Όσο η χαρά είναι δική του ικανότητα, τόσο είναι και η λύπη. Ο άνθρωπος βρίσκεται έξω από την ικανοποίηση και την δυσαρέσκεια, έξω από την χαρά και την λύπη. Αυτός μόνο παρατηρεί, δοκιμάζει και μαθαίνει απ’ αυτά. Η σημασία του ανθρώπου είναι να δουλεύει, να μαθαίνει, να προετοιμάζει το μέρος μέσα του για την αγάπη. Όλα τα άλλα από τα οποία περνάει - γνώσεις και αγραμματοσύνη, λύπη και χαρά, ικανοποίηση και δυσαρέσκεια, είναι στάδια από τα οποία πρέπει να περάσει, και να προετοιμαστεί για την μεγάλη στιγμή της ζωής του - την απόκτηση της αγάπης.

Έχει ειπωθεί ότι η αγάπη δεν φθονεί, δεν ζηλεύει. Εάν ζηλεύει, ο άνθρωπος δεν έχει δώσει στην αγάπη την θέση της μέσα του. Η ζήλια εμποδίζει τον άνθρωπο να προχωρήσει μπροστά και να αναπτυχθεί σωστά. Ό,τι καλό και ωραίο να δει, αυτός που ζηλεύει, το επιθυμεί για τον εαυτό του. Εάν συναντήσει κάποιο δυνατό, υγιές άλογο, επιθυμεί να έχει αυτός ίδιες ικανότητες. Δεν ξέρει ότι αν είναι υγιής, δυνατός σαν το άλογο, θα τον φορτώνουν πολύ. Τι θα κερδίσει από το μεγάλο βάρος, που του δίνουν να μεταφέρει; Πώς συμπεριφέρεται ο αφέντης του στο άλογο; Όταν το φορτώνει καλά, ο κύριος το χτυπάει με το μαστίγιο και του λεει: Άντε, προχώρα μπροστά, χωρίς να κοιτάζεις πίσω. Γιατί έχεις μείνει τόσο πίσω στην ανάπτυξή σου; Για να βγεις από την τωρινή σου θέση, πρέπει να φέρεις μεγάλο βάρος, να υπηρετείς τους πιο μεγάλους σου αδελφούς. Όποιος δεν καταλαβαίνει αυτή την λέξη, αυτός λεει: Το καημένο το άλογο, ο κύριός του το κτύπησε. Τι θα πείτε τότε για τον γλύπτη που χτυπάει τον βράχο με το σφυρί του; Είναι σωστά αυτά τα χτυπήματα; Αυτός διαλέγει ένα βράχο και αρχίζει να τον χτυπάει, να αφαιρεί εκείνα τα κομμάτια τα οποία δεν είναι απαραίτητα. Αυτός έχει υπ’ όψιν του την εικόνα, που θα βγει απ’ αυτόν, για να του δώσει μια θαυμάσια μορφή. Ό,τι είναι το χτύπημα πάνω στο βράχο, το ίδιο πράγμα είναι οι δυσκολίες για τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος υποφέρει, η μοίρα χτυπάει με το σφυρί της πάνω σ’ αυτόν, για να αφαιρέσει τα άχρηστα πράγματα. Σε κάθε δυσκολία, ο άνθρωπος ελευθερώνεται από κάτι, το οποίο τον βασανίζει. Πότε βασανίζεται ο άνθρωπος; Όταν είναι διχασμένος μέσα του. Εάν ο αδελφός και η αδελφή σας έχουν ένα σπίτι και δεν καταλαβαίνονται, τότε βασανίζονται. Όταν δεν συνεννοούνται, θα ζητήσουν την βοήθεια του πατέρα και της μητέρας τους, να τους βοηθήσουν. Τι θα κερδίσουν, εάν ο πατέρας πάει με το μέρος του γιου, και η μητέρα με το μέρος της κόρης; Μπορεί να γίνει και το αντίθετο: Ο πατέρας να πάει με το μέρος της κόρης, ενώ η μητέρα με το μέρος της κόρης. Και σ’ αυτήν την κατάσταση δεν θα κερδίσουν τίποτε ιδιαίτερο. Γιατί; Επειδή η αιτία για την οποία δεν καταλαβαίνονται ο αδελφός και η αδελφή, είναι μέσα στους ίδιους. Είναι διχασμένοι μέσα τους. Έχει ειπωθεί στην Αγία Γραφή: «Κάθε σπίτι που χωρίζεται, δεν μπορεί να στηριχτεί». Όταν το ξέρετε αυτό, να φυλάγεστε από τις διχόνοιες. Εάν σκοντάψετε σε κάποιο λάθος, να μην διχάζεστε, να μην σκέφτεστε γιατί κάνατε το λάθος, αλλά να διορθώνετε το λάθος σας. Υπάρχουν λάθη που πρέπει να διορθώνονται έγκαιρα. Η διόρθωση αυτών των λαθών δεν μπορεί να αναβληθεί.

«Μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη.» (στίχος 13) Όποιος έχει αγάπη, αυτός έχει την δύναμη να διώξει όλα τα βάσανα και τις δυσκολίες. Εάν κι εσείς έχετε αγάπη μέσα σας, εύκολα μπορείτε να τα καταφέρετε με την βροχή, και με τις βροντές. Αν δεν μπορείτε, όμως, να τα καταφέρετε, τότε δεν έχετε αγάπη στην καρδιά σας. Η αγάπη προϋποθέτει φωτεινές σκέψεις και ευγενή συναισθήματα. Εάν έχετε τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα μέσα σας, θα είσαστε ικανοποιημένοι από όλα όσα σας δίνονται. Εάν τρώτε, θα είσαστε ικανοποιημένοι από το φαγητό. Εάν κοιμάστε, θα είστε ευχαριστημένοι από τον ύπνο σας. Εάν κάνετε καλό, πάλι θα είσαστε ευχαριστημένοι. Μ’ άλλα λόγια: Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται, αισθάνεται ή δέχεται κάτι καλό, ο ήλιος μέσα στην ψυχή του πρέπει να αποδίδει τόση θερμότητα και φως, όπως φωτίζει ο φυσικός ήλιος την ανοιξιάτικη, μαγιάτικη μέρα. Μέσα σ’ αυτόν τον ήλιο, ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει το Θείο φως, το οποίο φέρνει συνθήκες για την ανάπτυξη και την εξέλιξη της ανθρώπινης ψυχής. Οι φωτεινές σκέψεις είναι ακτίνες από το φως του Θείου ήλιου, ενώ τα καλά συναισθήματα είναι οι ακτίνες της θερμότητας του Θείου ήλιου. Χωρίς τις ακτίνες αυτού του ήλιου, ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να σκέφτεται, ούτε να αισθάνεται, ούτε να ενεργεί.

Όταν παρατηρείτε τον ουρανό, βλέπετε μικρά συννεφάκια σ΄ αυτόν. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει κάτι στον άνθρωπο, που πρέπει να καθαριστεί. Ποιος θα τον βοηθήσει; Ο άνεμος. Αυτός φυσάει σήμερα από πίσω σας, σαν να σας καλεί να προχωρήσετε μπροστά, χωρίς να σκέφτεστε την γη. Γενικά ο ουρανός είναι καθαρός, έχει ευχάριστο γαλάζιο χρώμα. Αν κοιτάξτε προς αυτόν, αισθάνεστε χαρά. Τέτοιος πρέπει να είναι ο ουρανός στην ψυχή σας. Πρέπει να είναι ζεστός από αγάπη. Για να το καταφέρετε αυτό, προσπαθήστε ν’ αγαπάτε τους ανθρώπους, χωρίς να περιμένετε να σας αγαπούν. Εάν ψάχνετε τον άνθρωπο που σας αγαπά, τελικά θ’ απογοητευθείτε και θα δείτε ότι αυτός που σας αγαπούσε, δεν είναι εκείνος τον οποίον η ψυχή σας περίμενε. Αυτός μπορεί να είναι μπροστά σας, όμως δεν είναι ο ίδιος που εσείς περιμένατε.

Στο παρελθόν, ένας ρώσος αυτοκράτορας έθεσε σ’ έναν υπουργό του το εξής ερώτημα: Θέλω να μου απαντήσεις πάνω σε τρία ερωτήματα που με απασχολούν. Αρκετό καιρό σκέφτομαι αυτά τα τρία πράγματα. Θέλω να απαντήσεις στις σκέψεις μου. Ο υπουργός βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν ήξερε τι να απαντήσει στο βασιλιά. Πήγε και συνάντησε έναν καλόγερο, που ασχολήθηκε με το να λύσει το ερώτημα του υπουργού. Γι΄ αυτό τον σκοπό, ο καλόγερος φόρεσε τα ρούχα του υπουργού και, μ’ αυτή την εμφάνιση, εμφανίστηκε μπροστά στον βασιλιά. Στις πρώτες δύο σκέψεις του βασιλιά μπόρεσε να απαντήσει, όμως σαν ήρθε στην τρίτη σκέψη μπερδεύτηκε πολύ. Τελικά, απάντησε και στις τρεις του σκέψεις: Εσύ σκέφτεσαι τώρα ότι μπροστά σου κάθεται ο υπουργός σου, αλλά γελιέσαι. Μπροστά σου κάθεται ένας καλόγερος και όχι ο υπουργός σου. Επομένως, σε κάθε δεδομένη περίπτωση, ο άνθρωπος πρέπει να ξέρει ποιος κάθεται απέναντί του: Ο υπουργός του κράτους, ή κάποιος καλόγερος. Τότε ο άνθρωπος θα ξέρει οριστικά ότι, όσο ένας από τους υπουργούς του δεδομένου κράτους δεν μπορεί να λύσει μία από τις τρεις ερωτήσεις του βασιλιά, τόσο λιγότερο θα μπορεί θα τις λύσει ο καλόγερος.

«Η αγάπη δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν.» (στίχος 5) Η αγάπη λύνει όλες τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις. Η αγάπη εκφράζει την γνώση. Η αγάπη δίνει αξία σε όλα. Έχει ειπωθεί στην Αγία Γραφή: «Ο Θεός είναι αγάπη». Όπου παρευρίσκεται αυτός, όλα έχουν νόημα, όλα αγαπιούνται. Εάν μπει στο πεδίο της αγάπης, ο άνθρωπος, μπαίνει στον Θείο κόσμο. Εάν μπει στο πεδίο της γνώσης, είναι μεταξύ των αγγέλων. Εάν μπει στο πεδίο της πίστης, είναι μεταξύ των ανθρώπων.

Όταν γίνεται λόγος για την αγάπη, πολλοί φοβούνται απ’ αυτήν. Γιατί; Γιατί εσύ ξέρεις εκείνη την αγάπη, η οποία σκοτώνει τον άνθρωπο. Δεν ξέρεις ότι υπάρχει αγάπη, η οποία ανασταίνει τον άνθρωπο. Αυτή η αγάπη αποκλείει όλες τις αντιθέσεις και τις αμφιβολίες. Η πραγματική αγάπη υπονοεί το φαγητό. Το να αγαπάς τον άνθρωπο σημαίνει να τον τρως. Αν δεν μπορείς να τον τρως, δεν τον αγαπάς. Το φαγητό είναι εσωτερική διαδικασία. Επομένως, το να αγαπάς κάποιον, σημαίνει να τον δέχεσαι έτσι όπως είναι. Όταν μπει μέσα σου, θα του δώσεις ειδική θέση και θ’ αρχίσεις να τον μελετάς.

Ταυτόχρονα, θα προσεύχεσαι. Φαγητό χωρίς προσευχή δεν είναι σωστό. Όταν τρωει ο άνθρωπος, πρέπει να προσεύχεται. Εάν βάλει ένα αχλάδι στο στόμα, πρέπει να προσευχηθεί. Όταν προσεύχεται, το φαγητό θα δώσει την ευλαβική δράση πάνω στον οργανισμό του ανθρώπου.

Στο προαναφερθέν κεφάλαιο από την προς Κορινθίους Επιστολή, γίνεται λόγος για τις ιδιότητες της αγάπης. Όταν διαβάζετε αυτό το κεφάλαιο, πρέπει να σκέφτεστε μόνο την αγάπη. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα καταφέρετε να μην ενοχλείστε από τίποτε. Μην ασχολείστε με το ποιος και τι κάνει, με ποιος και πώς ζει: Ο άρρωστος θα φέρει την ασθένειά του, ο φτωχός την φτώχια, ο δυστυχής την δυστυχία, και ούτω καθεξής. Ό,τι γίνεται στην ζωή σας, ή στην ζωή του πλησίον σας, όλα είναι για καλό. Να ξέρετε ότι ο Θεός υπάρχει παντού και σε όλα: Και στις δυστυχίες και στις χαρές. Δεν υπάρχει δυστυχία, όπου να μην υπάρχει ο Θεός. Δεν υπάρχει χαρά, στην οποία ο Θεός να μην είναι παρών. Για να δει τον Θεό, για να τον γνωρίσει, πρέπει ο άνθρωπος να είναι ικανοποιημένος από όλες τις συνθήκες της ζωής του και να μην βαρυγκωμάει. Αυτός που δεν είναι ικανοποιημένος, αυτός δεν θα κερδίσει από τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται, και θα ψάχνει μόνο την χαρά. Όμως η χαρά είναι μία μόνο πλευρά της ζωής, στην οποία ο άνθρωπος αναπτύσσεται και μεγαλώνει μονόπλευρα. Για να αναπτυχθεί σωστά ο άνθρωπος, πρέπει να κινείται μεταξύ των πόλων της ζωής: Της χαράς και της λύπης, του φωτός και του σκοταδιού, του καλού και του κακού.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι μιλούν για την αγάπη. Ζουν μέσα της χωρίς να την καταλαβαίνουν. Για να την καταλάβουν, πρέπει να εισέλθουν στον ανθρώπινο, στον αγγελικό και στον Θείο κόσμο της αγάπης. Όταν μπουν στους τρεις κόσμους της αγάπης, θα γνωρίσουν όλα εκείνα τα όντα που τους αγαπούν. Τώρα οι άνθρωποι γνωρίζουν μόνο εκείνους, τους οποίους αυτοί αγαπούν, αλλά όχι εκείνους, οι οποίοι τους αγαπούν. Για να καταλάβεις την αγάπη, πρέπει να γνωρίσεις και τον έναν και τον άλλον και να σκέφτεσαι γι’ αυτούς. Για παράδειγμα, ο άνθρωπος γνωρίζει την μητέρα του, τον πατέρα του, τους αδελφούς και τις αδελφές του, τους φίλους του, αλλά δεν γνωρίζει τους αγγέλους, οι οποίοι τον αγαπούν, και δεν τους σκέφτεται. Δεν υποψιάζεται ότι κάθε χαρά του οφείλεται στην ύπαρξη κάποιου αγγέλου μέσα του. Εάν φύγει ο άγγελος, μαζί φεύγει και η χαρά* εάν χάσει την χαρά, ο άνθρωπος αρχίζει να λυπάται. Και όταν λυπάται και όταν χαίρεται, ο Θεός είναι μέσα στον άνθρωπο: Στην λύπη, Αυτός είναι λυπημένος βαθιά στην ψυχή του. Στην χαρά, πάλι Αυτός εμφανίζεται εξωτερικά. Δηλαδή, ως αγάπη ο Θεός εμφανίζεται παντού, όμως ποτέ δεν μιλάει για τον εαυτόν του. Αυτό δείχνει ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την Θεία αγάπη. Αυτή πρέπει μόνο να εμφανίζεται. Για να εμφανίσεις την αγάπη σου, πρέπει να στείλεις την σκέψη σου και τα συναισθήματά σου προς τον μέγα Θειο κόσμο.

Κι έτσι, αν προσπαθεί για καινούργια ζωή, ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται, να αισθάνεται και ν’ αναπνέει σωστά. Όταν προσεύχεται, ο άνθρωπος αναπνέει. Η αναπνοή πάλι προϋποθέτει σωστές σκέψεις και σωστά συναισθήματα. Όταν εισπνέει και εκπνέει, ο άνθρωπος πρέπει να παίρνει και να βγάζει λίγο αέρα, όμως βαθιά. Κι όταν προσεύχεται, ο άνθρωπος πρέπει να στέκεται μπροστά στον Θεό με χαρά και ικανοποίηση για όλα όσα του έχουν δοθεί. Πρέπει να ευχαριστεί για τις φωτεινές και τις καθαρές σκέψεις, για τα θαυμάσια και ανώτερα συναισθήματα, που του στέλνει. Πρέπει να ευχαριστεί, γιατί ήρθε στην γη, περιτριγυρισμένος από καλούς συγγενείς και φίλους, για τον ήλιο ο οποίος φωτίζει, για το νερό και τον αέρα που τον περιβάλλουν, για τον άνεμο και την βροχή και τα σύννεφα που τον περιβάλλουν. Τα σύννεφα που σας περιβάλλουν, δεν σας χρησιμεύουν για τίποτε άλλο, παρά για φίλτρα, που καθαρίζουν τις ανθρώπινες σκέψεις και τα’ ανθρώπινα συναισθήματα. Όταν καθαρίσετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας, θα μάθετε να ζείτε σωστά. Όταν ζείτε σωστά, δεν θα ενοχλήστε από το Θείο μέσα σας, δηλαδή από το Θείο πνεύμα, για το οποίο έχει ειπωθεί στην Αγία Γραφή: «Μην πικραίνετε το πνεύμα μέσα σας!». Όταν αν έρθει κάποια άσχημη σκέψη στο κεφάλι σας, προσευχηθείτε να φύγει μέχρι να τελειώσει η δουλειά σας. Μόλις τελειώσετε την δουλειά σας, ας έρθει πάλι. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, θα τακτοποιήσετε όλες τις υποχρεώσεις σας και θα είσαστε ελεύθεροι να μιλήσετε μ’ αυτήν. Εάν το κάνετε μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτή θα σας ελευθερώσει. Εάν σας επιτίθενται άσχημες σκέψεις, αυτό δείχνει ότι φοβάστε να τις διώξετε. Έτσι είναι οι φίλοι σας του παρελθόντος, οι οποίοι έχουν να πάρουν από σας κάτι. Δώστε τους αυτό που τους οφείλετε και στείλτε τους να φύγουν. Αυτές οι σκέψεις ζουν από την δική σας αγάπη. Εάν δεν τις αγαπάγατε, δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν. Όσο τα βάζετε μαζί τους, πρέπει να τους δίνετε εσείς κάτι, χωρίς να συνδέεστε.

Επομένως, για να απελευθερωθεί από τις αντιθέσεις της ζωής, ο άνθρωπος πρέπει να εισάγει την αγάπη στο κεφάλι του, την πίστη στην καρδιά του και την ελπίδα στο σώμα του. Σ’ αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην νέα επιστήμη, η οποία εξηγεί την εσωτερική σημασία των φαινομένων. Για παράδειγμα, σύμφωνα με την νέα επιστήμη, το οξυγόνο και το υδρογόνο συνδέονται και σχηματίζουν το νερό, το οποίο θεωρούν δικό τους παιδί. Το οξυγόνο έχει την ικανότητα να δίνει και το υδρογόνο να παίρνει. Όταν πίνουν νερό, οι άνθρωποι φθάνουν στην γνώση των ιδιοτήτων του οξυγόνου, το οποίο δίνει, και του υδρογόνου, το οποίο παίρνει. Όταν κάποιος λεει ότι θέλει να είναι γυναίκα, αυτό υπονοεί την ετοιμότητα για λήψη, για συλλογή πραγμάτων. Εάν πει κάποιος ότι θέλει να είναι άντρας, αυτό εννοεί ότι είναι έτοιμος να δώσει. Ο ανδρικός νόμος, δηλαδή ο νους στον άνθρωπο, δίνει, ενώ ο γυναικείος νόμος, δηλαδή της καρδιάς, παίρνει, μαζεύει. Από τις δύο διαδικασίες, από το δόσιμο και το πάρσιμο, δημιουργείται το ανθρώπινο σώμα. Ο ανθρώπινος νους πάλι έχει δημιουργηθεί από την δουλειά της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου νου. Έχει ειπωθεί στις Γραφές: «Δώστε, για να σας δοθεί». Εκείνος ο οποίος δίνει, πάντα παίρνει. Όμως, παίρνει για να δώσει. Να γιατί όλοι οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν αγωγοί του Θείου, να δίνουν εκείνο το οποίο έχουν λάβει. Το δόσιμο είναι δημιουργική αρχή. Ο άνθρωπος εμφανίζει την αγάπη μέσω του δοσίματος. Μέσω της αγάπης ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό και την φύση. Μόλις γνωρίσει την φύση και συνδεθεί μ’ αυτήν, μέσα του όλα ζωντανεύουν: Και η πέτρα, και το νερό, και οι άνεμοι. Τότε ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ο Θεός υπάρχει παντού: Ο Θεός υπάρχει μέσα στις καλές σκέψεις, στα καλά συναισθήματα και στις καλές πράξεις των ανθρώπων. Επομένως, εάν σας έρθει στο μυαλό μια κακή σκέψη, αμέσως να την αντικαταστήσετε με κάποια καλή. Έτσι θα ανοίξετε δρόμο στο Θείο μέσα σας.

Αν θέλετε ο Θεός να υπάρχει μέσα σας, σκεφθείτε, αισθανθείτε, και ενεργείστε σωστά. Όταν ο Θεός υπάρχει στον άνθρωπο, τα πάντα είναι δυνατά γι’ αυτόν. Έχει ειπωθεί στις Γραφές: «Αναζητήστε με στην ημέρα της λύπης, και εγώ θα σας εμφανισθώ». Αυτό σημαίνει: Όταν έρθει η λύπη, ψάξτε την χαρά, όταν έρθει η αρρώστια, αναζητήστε την υγεία, όταν έρθει η αδυναμία, αναζητήστε την δύναμη, όταν έρθει η αμάθεια, αναζητήστε την γνώση. Σε όποια κατάσταση ή συνθήκη βρίσκεστε, πάντα αναζητήστε το θετικό, γιατί μέσα σ’ αυτό υπάρχει ο Θεός. Όπου υπάρχει ο Θεός, εκεί βασιλεύει η απόλυτη τάξη κι οργάνωση. Όπου υπάρχει το πνεύμα, εκεί υπάρχει και η νέα δημιουργία. Όπου υπάρχει η αγάπη, εκεί όλα τα πράγματα έχουν νόημα κι ο άνθρωπος γίνεται δυνατός, αποκτάει πραγματικές γνώσεις, πραγματικό φως. Ως μαθητές, σας συμβουλεύω ν’ αρχίσετε με την ελπίδα, από την ελπίδα να περάσετε προς την πίστη και να τελειώσετε με αγάπη. Εάν έρθετε στην αγάπη, δημιουργήστε σχέση μ’ αυτήν και προχωρήστε μπροστά. Το πρώτο βήμα πρέπει να είναι η αγάπη προς τον Θεό, το δεύτερο βήμα η αγάπη προς τον πλησίον, και το τρίτο η αγάπη προς τον εαυτό σας.

Τώρα, σας εύχομαι σε όλους να αποκτήσετε την χαρά της αγάπης. Σας εύχομαι να αποκτήσετε φωτεινές σκέψεις, συναισθήματα και πράξεις αγάπης.