Πρώτη διάλεξη

Αναμμένο κερί

23 Σεπτεμβρίου 1936, Τετάρτη, 5 π.μ. στο Ίζγκρεβ.

Ο ουρανός είναι καθαρός. Ο καιρός είναι ωραίος και ζεστός.

Η Αγαθή Προσευχή.

Ο Θεός είναι αγάπη.

Ποιό ήταν το θέμα της τελευταίας διάλεξης; Είναι το ίδιο σαν να σας ρωτούσε κανείς: Ποιο ήταν το χτεσινό γεύμα, τι φάγατε;

Μαθαίνουμε, κι όμως είμαστε πάντοτε αδαείς. Το ανθρώπινο ον μορφώνεται και παραμένει πάντοτε με μισή μόρφωση. Πρέπει να ευχαριστεί γιατί έχει ατελή μόρφωση. Στην κοινή γλώσσα, λέμε «ατελή μόρφωση.» Τι εννοείτε λέγοντας «μορφώνομαι» ή «μαθαίνω»; Μπορεί να μάθει κανείς να είναι πολύ καλός, μπορεί να μάθει να είναι πολύ κακός. Τούτο θα είναι, άρα, αυτό που αποκαλείτε ελαττώματα. Πώς μπορεί να είναι κανείς δυνατός και να διακρίνει αυτό που είναι ουσιαστικό απ' αυτό που δεν είναι πραγματικό, αντιθέτως; Κι αυτό που δεν είναι πραγματικό, αφορά προφανώς τη ζωή περισσότερο από αυτό που είναι πραγματικό. Μέσα σ' αυτό που είναι ουσιαστικό, υπάρχει αλλαγή, αλλά δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Κάποιος, στον οποίο έκανες καλό, σου απαντά μ' ένα κακό. Τούτο θεωρείται ως έκπληξη. Μερικές φορές συμπεριφέρεσαι πάρα πολύ καλά σε κάποιον, αλλά μέσα του γεννιέται ένα άλλο συναίσθημα. Με απλά λόγια: Σε παραμελεί. Και στην ίδια την πραγματικότητα οι σχέσεις είναι διαφορετικές. Εκεί δεν υπάρχουν εκπλήξεις.

Και τώρα λέω: Πού έγκειται η δύναμη του ανθρώπου; Η δύναμη του ανθρώπου έγκειται σε όλους τους βοηθούς που μπορούν να σπεύσουν αρωγοί του. Και, στην καθημερινή ζωή, πού έγκειται η δύναμη του παιδιού; Η δύναμη του παιδιού έγκειται στην μητέρα του. στον πατέρα του.

Θα πρέπει να προσέξετε κάθε τι που σας δίνει μια δύναμη. Τι δίνει δύναμη στο άνθρωπο; - Η νοημοσύνη του. Και τι του δίνει αυτά τα ευγενή συναισθήματα κι αυτή την καλοσύνη; - Η καρδιά του. Και, τέλος, αυτό που κάνει τον άνθρωπο να είναι εδραιωμένος, κι αυτό που ενώνει τα πράγματα, είναι η ψυχή του.

Αυτά είναι τα τρία στοιχεία που έλκουν την προσοχή των ανθρώπων. Για παράδειγμα, ας αναλύσετε την ζωή. Πάρτε, αν θέλετε, έναν λαό. Κατ' αρχήν, αυτός ο λαός μάχεται ενάντια σ' έναν άλλο λαό. Στο παρελθόν, οι Βούλγαροι έλεγαν για τους Τούρκους: «Είναι ένας λαός σκύλων! Είναι σκυλιά!» κι έπειτα, όταν αυτός ο λαός διχάστηκε κι άρχισαν να μάχονται οι μεν ενάντια στους δε, από πού προήλθε αυτή η κατάσταση; Και, τέλος, υπάρχει ένας άλλος νόμος, ο ίδιος ο άνθρωπος διχάζεται από μόνος του, άρα μέσα του εμφανίζεται ένας εσωτερικός διχασμός που τον κάνει να αντιτίθεται προς τον ίδιο του τον εαυτό και να μάχεται ενάντια στον εαυτό του. Μερικές φορές, είναι αλήθεια, διεξάγουμε μια μάχη ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που αυτοκτονεί. Πώς θα το εξηγήσετε αυτό; Φαινομενικά, αυτό το πράγμα φαίνεται απλό, όταν όμως εξηγήσει κανείς την πολυπλοκότητα του και καταλάβει την φύση του, θα ξέρει τι να κάνει. Για παράδειγμα, δείτε πόσο ευμετάβλητοι είμαστε. Όσο έχουμε καλή υγεία, ο καθένας έχει τις γνώμες του. Δπ' την στιγμή όμως που αρρωσταίνουμε, ο καθένας αλλάζει, είναι δυσαρεστημένος γιατί είναι άρρωστος, θυμώνει και τίποτε δεν του αρέσει. Ό,τι κι αν μας πουν οι άλλοι, βλέπουμε πάντα το αντίθετο. Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στο σφάλμα; Σου συμβαίνει μερικές φορές να σκεφτείς ότι όλος ο κόσμος σου οφείλει κάτι. Και σε κάποιο βαθμό έχεις δίκιο. Όμως, στην πραγματικότητα, ο καθένας νομίζει πως οι άλλοι του είναι υποχρεωμένοι ή του χρωστάνε. Και τότε, λοιπόν, ποιος είναι υποχρεωμένος και ποιος χρωστάει; Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ένας άνθρωπος οφείλει να λάβει, ενώ ένας άλλος οφείλει να δώσει. Αυτός που θα λάβει, είναι εσωτερικά χαρούμενος, ενώ ο άλλος, που θα πρέπει να δώσει, έχει εντελώς διαφορετική διάθεση. Και θα πούμε τώρα συμπερασματικά: Είναι καλό πως δεν συνειδητοποιούν όλοι οι άνθρωποι ότι μέσα τους υπάρχει κάτι που δεν έχει αναπτυχθεί ως το τέλος του.

Οι κοσμικοί άνθρωποι βαδίζουν σε μια ιδιαίτερη ατραπό. Αυτή η ατραπός είναι πλατειά. Ενώ οι πνευματικοί άνθρωποι βαδίζουν σε μια στενή ατραπό. Στην πλατειά ατραπό, αν χρησιμοποιήσουμε καθημερινά λόγια, μπορεί να περάσει ένα κάρο, ενώ κανένα κάρο δεν μπορεί να περάσει από την στενή ατραπό. Και, επιπλέον, η πλατειά ατραπός είναι καθοδική, ενώ η στενή ατραπός είναι ανοδική. Τούτο σημαίνει ότι αυτές οι δυο ατραποί είναι διαφορετικές και ως προς την κατεύθυνση και ως προς την φορά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πρέπει να διακρίνετε την φορά της πορείας σας: Προς τα πάνω ή προς τα κάτω; Κι όταν βαδίζει κανείς προς τα κάτω, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός. Ενώ, για ν' ανέβει, πρέπει να έχει μια δύναμη και καλές αντιλήψεις. Πρέπει να μελετήσει την ζωή. Σας συμβαίνει ν' αγαπάτε κάποιον δίχως να μπορείτε να εξηγήσετε τον λόγο για τον οποίο τον αγαπάτε. Έχει λεχθεί, και είναι νόμος: «Ας αγαπήσουμε!» Γιατί, όμως; Αυτό είναι ένα εσωτεριστικό μυστικό. Μερικές φορές, λες: «Αυτός αγαπάει τούτον τον άνθρωπο για τα χρήματα του, για την δύναμη του, κλπ..» Αλλά υπάρχει επίσης και μια αγάπη που δεν στηρίζεται σε τίποτε. Εδώ αγαπά κανείς δίχως να ξέρει το γιατί Λέει: «Τον αγαπώ.» Κι έπειτα, γεννιέται στο εσωτερικό του μια αντίδραση. Αναρωτιέσαι: «Μα για ποιό λόγο πρέπει να τον αγαπάω;» Μερικές φορές θέλει κανείς να απαλλαγεί από την αγάπη του, και λέει: «Δεν πρέπει να τον αγαπώ.» Ερωτώ: Τι σε κάνει να αγαπήσεις κάποιον και τι σε κάνει να μην τον αγαπήσεις; Μου συμβαίνει να συναντήσω ανθρώπους που ασχολούνται με την πνευματικότητα. Αφού επισκεφθούν τον άλλο κόσμο, επιστρέφοντας, έχουν λησμονήσει αυτά που είδαν, και διηγούνται πράγματα που δεν είναι αληθινά. Ερωτώ: Γιατί αυτός που έφτασε κάπου, δεν θα πει πραγματικά αυτό το οποίο είναι, αλλά θα το γαρνίρει όπως του αρέσει; Πολλοί συγγραφείς έχουν γράψει για τον άλλο κόσμο, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τον περιγράφουν. Πολλά πράγματα είναι υπερβολικά. Είναι το ίδιο πράγμα, άρα, είναι εντελώς ίδιο, με την αγάπη σου για κάποιον, όταν την περιγράφεις όπως δεν είναι. Λες: Τούτος είναι ένας άντρας ευγενής, έξυπνος, είναι καλός, κλπ.. Πού τα είδες όλα αυτά; Είναι αληθινά, ή μήπως εσύ μονάχα έχεις αυτή την εντύπωση; Ενώ, αν τα δει ένας άλλος άνθρωπος, θα πει: «Γιατί εξαπατάσαι; Μέσα του δεν υπάρχει καμιά ευγένεια.» Και οι δυο μπορούν να τον εκτιμήσουν. Ο ένας παρατηρεί την ευγένεια του, ενώ ο άλλος δεν την παρατηρεί καθόλου. Μια φορά μας συνέβη μια άλλη αλλαγή: κάποιος από εσάς είναι πολύ επιμελής, αρχίζει να προχωρά, βαδίζει ως ένα σημείο, κι έπειτα μια διάθεση εγκαθίσταται μέσα του και μονολογεί «Γιατί είμαι τόσο βλάκας;» Νομίζει πως αυτό που έκανε είναι μια βλακεία. Κατά συνέπεια, αυτό που σας χρειάζεται τώρα σε όλους σας, είναι η εφαρμογή. Πρέπει να εφαρμόσετε. Ο άνθρωπος πρέπει να εφαρμόζει. Αν κάποιος δεν ξέρει πώς να εφαρμόζει, θα εξαντληθεί. Η λανθασμένη αντίληψη περί κόσμου συνίσταται στο να πιστεύεις πως ένας άνθρωπος είναι ικανός να επηρεάσει τους άλλους. Ολομόναχος, με πολύ μεγάλη δυσκολία θα μπορούσες να επηρεάσεις τον άλλο. Φαινομενικά τούτο είναι δυνατόν, αλλά το να αλλάξεις την φύση του άλλου είναι πολύ δύσκολο. Ο Χριστός είπε στους μαθητές του: «Να μείνετε στην Ιερουσαλήμ και να ενδυθείτε δύναμη από ψηλό.» Ποιά ήταν η διαφορά στους αποστόλους πριν και μετά το γεγονός αυτό; Πριν από τον ερχομό του Πνεύματος, ήσαν γεμάτοι φόβο. Βάδιζαν μαζί με τον Χριστό και σκέφτονταν, όπως όλοι οι άλλοι, ότι ο Χριστός θα γινόταν βασιλέας και ότι αυτοί θα γίνονταν υπουργοί και επί κεφαλής διαφόρων σημαντικών θέσεων και ότι θα καταλάμβαναν σπουδαία πόστα. Η πρώτη θέση είναι μια καλή θέση, είναι καλή. Αυτός που είναι έλλογος, θα καταλαμβάνει πάντοτε την πρώτη θέση. Αυτός που είναι πιο προικισμένος και πιο δυνατός, θα είναι πάντοτε ο πρώτος, ενώ ο αδύναμος μαθητής θα είναι πάντοτε ο τελευταίος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ας υποθέσουμε ότι ένα μικρό σωματίδιο καταλαμβάνει την τελευταία θέση, ενώ μια μεγάλη υλική μάζα θα καταλάβει την πρώτη θέση. Κατ' αρχήν, όποιος θέλει να αναλάβει μια θέση, πρέπει να ξέρει πως θα πρέπει να αναλάβει την υπευθυνότητα της. Κάποιος θέλει να γίνει δάσκαλος. Και πράγματι δάσκαλοι υπάρχουν πάμπολλοι σ' αυτόν τον κόσμο. Ή κάποιος θέλει να μιλήσει, θέλει να μιλήσει και να κάνει μια ομιλία. Υπάρχουν διάφορες συνθήκες. Εγώ μιλάω για την εσωτερική κατάσταση, για την ψυχολογία.

Μη φρενάρετε μόνοι σας τον εαυτό σας. Όταν κάποιος άλλος σας σταματάει, τούτο είναι εύκολο για σας. Μπορεί κανείς να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που προέρχονται από τους άλλους ανθρώπους. Το εμπόδιο, όμως, που φτιάχνει μόνος του για τον εαυτό του ο άνθρωπος, είναι το πιο επικίνδυνο. Μην γίνεις εμπόδιο για τον εαυτό σου. Και, προς το παρόν, αυτό το εμπόδιο μπορεί να είναι πολύ μικρό.

Ας υποθέσουμε ότι εξετάζετε το πού βρίσκεται η αληθινή διδασκαλία στον κόσμο. Πηγαίνετε στην Τουρκία. Ένας μουσουλμάνος θα σας πει ότι το Ισλάμ είναι η καλύτερη θρησκεία. Έπειτα πηγαίνετε στους ορθόδοξους, θα σας πουν: «Δεν υπάρχει καλύτερη θρησκεία από τον ορθόδοξο χριστιανισμό.» Πηγαίνετε να επισκεφτείτε τους καθολικούς, τους βουδδιστές, κλπ.. Όλοι τους, πιστεύουν, σ' αυτήν την περίπτωση, πως αυτοί έχουν δίκιο. Κι ωστόσο, μέσα σ' αυτό το δίκιο, υπάρχει ένα σφάλμα. Κάποιος μπορεί να πιστεύει στον Άγιο Νικόλαο δίχως να τον έχει δει. Οι Ρώσσοι θεωρούν ως προστάτη τους έναν άγιο. Ποιόν άγιο;... Άρα, κάθε άνθρωπος έχει τον άγιό του μέσα στα τρίσβαθα του εαυτού του. Και, στο κάτω κάτω, αυτός ο άνθρωπος θέλει επίσης να γίνει άγιος. Αυτά είναι καλά πράγματα. Κι όχι κακά.

Αφ' ετέρου, ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να εκφράζει, να εκδηλώνει, μιαν αλήθεια. Με απλά λόγια, η αλήθεια πρέπει να έχει έναν δρόμο για να περάσει μέσα από τον άνθρωπο. Γιατί, εάν δεν υπήρχε αυτός ο εσωτερικός δεσμός, θα ήμασταν ήδη απομονωμένοι μέσα στον κόσμο. Για παράδειγμα, υπάρχουν συχνά παρόμοιες καταστάσεις: Όταν είσαι νέος, στοχάζεσαι κατά έναν κάποιο τρόπο καθώς, όμως, γερνάς, σου κόβονται τα πόδια κι αρχίζεις να σκέφτεσαι τα πράγματα με εντελώς διαφορετικό τρόπο, θέλεις να ξέρεις ποιος θα σε φροντίσει. Και, τέλος, ποιος θα σε θάψει. Γιατί οι άνθρωποι σκέφτονται τον θάνατο; Πρέπει να τον σκεφτόμαστε κατά τον ακόλουθο τρόπο: Πρέπει να καταλάβεις, καθώς θα πεθαίνεις, καθώς θα εγκαταλείπεις αυτόν τον κόσμο, ποιά θέση θα καταλάβεις στον άλλο κόσμο όπου θα πας. Έχετε ταξιδέψει στο εξωτερικό, αφήνοντας την Βουλγαρία για να πάτε σε μια άλλη πόλη, για παράδειγμα στην Ν. Υόρκη ή στο Λονδίνο, δίχως να έχετε κανέναν γνωστό εκεί; Δεν γνωρίζετε την χώρα, κανείς δεν σας ξέρει. Κι όμως, στην Βουλγαρία μπορείς να είσαι ο πρώτος. Γνωρίζω έναν νεαρό καθηγητή που είχε έρθει στην Αμερική. Είχε επισκεφθεί την Γαλλία κι είχε μάθει εκεί τα Γαλλικά. Κι έπειτα πήγε στην Αμερική. Ο νεαρός αρρώστησε παθαίνοντας ίκτερο. Κανείς δεν τον γνώριζε. Κανείς δεν ήθελε να τον βοηθήσει. Γιατί; Θα 'πρεπε, όμως, να είναι λίγο πιο έξυπνος. Κατ' αρχήν, θα έπρεπε να έχει κάποιες συστατικές επιστολές, για να ξέρει πού να πάει ευθύς μόλις φτάσει στην Αμερική.

Και τώρα, εσείς λέτε: «Μετά τον θάνατο, ο καθένας θα βρει την θέση του.» Δεν είναι έτσι. Θα έπρεπε να μάθεις εδώ, στην Βουλγαρία, την Αγγλική γλώσσα, αν θα ήθελες να γίνεις δεκτός. Θα έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον ένας, δυο ή τρεις άνθρωποι που να σε γνωρίζουν. Και σας λέω: Προετοιμάζεστε για έναν νέο κόσμο, για την ανανέωση που πλησιάζει. Και ποιά είναι τα πρόσωπα που γνωρίζετε στον άλλο κόσμο; Δεν λέω πως δεν γνωρίζετε κανένα πρόσωπο.

Λέτε: «Πιστεύουμε στον Θεό.» Η δύναμη του ανθρώπου, όμως, σε τι συνίσταται; Γνωρίζω τον Θεό, σημαίνει εκπληρώνω το θέλημα του. Δεν σημαίνει να κάνετε αυτό που σας λέω εγώ ως άνθρωπος, αλλά στην πραγματικότητα οφείλεις να γνωρίζεις μέσα στα τρίσβαθα του εαυτού σου πως, όταν είσαι εντελώς μόνος, όταν είσαι μακριά από τους άλλους ανθρώπους, ο Θεός είναι αυτός που θα μείνει κοντά σου ως το τέλος. Υπάρχει ένα μονάχα Ον το οποίο, καθ' όλη την διάρκεια της ζωής σου, σε εποπτεύει και, εάν εκπληρώσεις το θέλημα του, τότε θα το γνωρίσεις και θα σε βοηθήσει όπου κι αν πας. Ο ίδιος νόμος: Αυτός που θέλει να τον βοηθήσει και να τον αγαπήσει ο Θεός, πρέπει να εκπληρώσει το Θείο Θέλημα. Η Αγία Γραφή λέει: «Όποιος δρα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, Του είναι αρεστός.» Αν θέλεις να γνωρίσεις τους ανθρώπους, ισχύει πάντοτε ο ίδιος νόμος. Οι άλλοι δεν θα σε αγαπήσουν αν δεν έχεις την τάση να εκπληρώνεις το θέλημα τους. Τότε, λοιπόν, πού βρίσκεται η αντίφαση; Αν όλοι οι άνθρωποι εκπλήρωναν το Θείο Θέλημα, δεν θα υπήρχε καμία αντίφαση. Τώρα, ορισμένοι συζητούν το πρόβλημα και βεβαιώνουν: «Όταν όλος ο κόσμος θα είναι αφοσιωμένος στον Θεό, η ζωή θα χάσει το νόημα της.» Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους καταλαβαίνουν τα πράγματα. Πρόκειται για μεγάλο λάθος. Όταν όλος ο κόσμος θα είναι αφοσιωμένος στον Θεό, η ζωή δεν θα έχει πια νόημα! Στην πραγματικότητα, αυτό αληθεύει. Μπορεί να έχεις μια ιδέα περί των ωραίων και καλής ποιότητας ενδυμάτων - για τα παπούτσια, τα ρούχα, το καπέλο. Και πιστεύεις πως, αφού βάλεις όλα αυτά τα ρούχα, θα δεις πως όλα τακτοποιήθηκαν; Ντύνεσαι, βαδίζεις λίγο, γυρνάς και, καθώς κοιτάς τον εαυτό σου απ' όλες τις μεριές, βλέπεις πως είσαι πάντοτε ο ίδιος. Αυτά τα ρούχα δεν πρόσθεσαν τίποτε σ' αυτό που είσαι. Τούτο μοιάζει μ' έναν άνθρωπο που είχε βάλει ρούχα ιερέα και σκεφτόταν: «Πολύ εύκολο είναι!» Πήγε στην εκκλησία μαζί με άλλους ιερείς, αλλά δεν ήξερε πώς να διαβάσει και πώς να απαγγείλει τις προσευχές. Στην πραγματικότητα, το καπέλο του και τα ρούχα του ήταν σαν τα δικό τους. Στην εξωτερική του εμφάνιση υπήρχε κάτι που τον έκανε να σκέφτεσαι σαν ιερέας, αλλά, στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε.

Μερικές φορές, κάποιος λέει: «Ας πάμε να δούμε τι κάνει ο Δάσκαλος.» Αν μπορούσατε να ξέρετε τι κάνει ένας Δάσκαλος, τούτο θα ήταν καλό! Ενδιαφέρεστε, όμως, μονάχα για τα κουρέλια του Δασκάλου, γι' αυτά τα ρούχα που δεν είναι αυτός, ο Δάσκαλος, για τα ρούχα που δεν είναι παρά ένα εξωτερικό περίβλημα. Πάντοτε σ' ένα Δάσκαλο, με την απόλυτη έννοια του όρου, υπάρχει μια γνώση, υπάρχει ένας σύνδεσμος μ' ένα σύνολο τέλειων όντων, αυτός δε συνομιλεί μαζί τους. Ο Δάσκαλος δεν μιλάει για τον άλλο κόσμο. Ο Δάσκαλος μιλάει από τον άλλο κόσμο. Κάποιος μου είπε: «Εσύ πήγες στον άλλο κόσμο; Εμείς κάναμε μια πνευματιστική συνεδρία και κάποιος πήγε στον άλλο κόσμο.» Όχι! Ο Δάσκαλος υπάρχει μέσα στον άλλο κόσμο. Υπάρχει μέσα στους δυο κόσμους. Γί αυτόν, τα πράγματα είναι φυσικά. Γί αυτόν, η καλή ύπαρξη είναι μια εκδήλωση του άλλου κόσμου. Όλοι οι αγαθοί άνθρωποι είναι μια εκδήλωση του άλλου κόσμου, ενώ κάθε τι που είναι κακό - είτε το κάνει κανείς σ' αυτόν τον κόσμο είτε στον άλλο κόσμο - ανήκει σ' αυτόν εδώ τον κόσμο. Το κακό είναι αυτού εδώ του κόσμου, το καλό είναι του άλλου κόσμου. Είσαι καλά διατεθειμένος, έχεις ειρήνη, χαρά, άρα είσαι στον άλλο κόσμο. Ενώ, αν έχεις κακή διάθεση κι αν έχεις την τάση να τσακώνεσαι με όλους, τότε θα είσαι σ' αυτόν εδώ τον κόσμο. Λες: «Πώς είναι ο άλλος κόσμος;» Διαρκώς θα έχεις την ειρήνη μέσα στην ψυχή σου, θα έχεις γνώσεις, όλα τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα. Και, τώρα, πώς είναι αυτός εδώ ο κόσμος; Σ' αυτόν τον κόσμο είσαι και θα είσαι πάντοτε σε συνεχή αμφισβήτηση προς τον εαυτό σου!

Λέω, λοιπόν, πως πρέπει να υπάρχει ένας εσωτερικός δεσμός! Πρέπει να έχετε μια αντίληψη και μια κατανόηση. Και πρέπει να διατηρείτε τον δεσμό. Αυτή η διάθεση είναι ωραιότατη. Ε, λοιπόν, υπάρχουν παροδικές διαθέσεις. Ποιες είναι, πράγματι; Όταν δανείζεσαι χρήματα, δεν έχεις τακτικά έσοδα, αλλά πας σε κάποιον για να του πεις: «Δάνεισε μου 100 λέβα», έπειτα πας σε κάποιον άλλο άνθρωπο για να του ζητήσεις το ίδιο. Κάθε μέρα πας σε ανθρώπους για να δανειστείς χρήματα και παρακαλάς. Κι αργότερα έρχεται μια άλλη κατάσταση. Όποιος σε συναντήσει, σου λέει: «Σου δάνεισα 100 λέβα, πότε θα μου τα επιστρέψεις;» Στην πραγματικότητα, στην πνευματική ζωή υπάρχει μια παρόμοια κατάσταση: Ο δανεισμός. Λες: «Ε, καλά, πες μου κάτι για τον Θεό.» Τούτο σημαίνει ότι θες να δανειστείς. Ή, πάλι: «Πες μου κάτι για τον άλλο κόσμο.» Κι αυτό είναι επίσης δανεισμός. Δεν θα σου χρησιμεύσει σε τίποτε το να σου διηγηθώ τι συμβαίνει στον άλλο κόσμο. Θα σου πω: Έλα εσύ ο ίδιος ως εκεί! Να ο άλλος κόσμος, θα σου ανοίξω μια πόρτα. Κι εσύ τότε θα πεις: «Τι θα πρέπει, όμως, να κάνω στην συνέχεια;» - Πήγαινε τώρα ως το σημείο που μπορείς να πας, κοίταξε και να επιστρέψεις. Όμως, θα πρέπει κάποιος να σου εξηγήσει όλα αυτά τα οποία θα έχεις δει. Γιατί μπορεί να δεις δίχως να καταλάβεις. Γιατί, αν πας στον άλλο κόσμο, αν δεις εκεί πολλά πράγματα δίχως να τα καταλάβεις, δεν θα μπορέσεις να απολαύσεις τα ευεργετήματα που διαθέτει αυτός ο κόσμος.

Έτσι, λοιπόν, από κάποια άποψη, δεν πρέπει να είστε όπως οι άλλοι άνθρωποι. Πρέπει να είστε μοναδικοί. Και αποκαλώ μοναδικό άνθρωπο αυτόν ο οποίος σκέπτεται όπως ο Κύριος. Ενώ ένας συνηθισμένος άνθρωπος είναι αυτός που σκέφτεται όπως όλος ο κόσμος. Κάποιος λέει: «Θέλω να ζήσω λίγο με άνεση. Έτσι είναι που θα κυλήσει η ζωή.» Αυτός είναι ένας συνηθισμένος τρόπος σκέψεως. Ρωτάω κάποιον: Κι εσύ, μετά την εντελώς συνηθισμένη ζωή σου, τι θα έχεις αποκτήσει; Μου λέει: «Δεν το έχω σκεφτεί αυτό.» Για να δούμε, λοιπόν, η εσωτερική δύναμη συνίσταται στο εξής: Να σκέφτεσαι με τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται ο Θεός! Όταν κάποιος υπακούει στο νόμο «Σκέπτομαι όπως σκέπτεται ο Θεός», τότε ο Θεός πρέπει να του μιλάει καθημερινά. Στην πραγματικότητα, ο Θεός μας μιλάει μια φορά, δυο φορές, τρεις φορές. Αν δεν τον παρακολουθεί κάποιος, ο Θεός θα αποσυρθεί και το άτομο αυτό θα υποστεί όλες τις συνέπειες. Μέσα σε όλους σας, υπάρχει μια γνώση. Όλοι σας έχετε μια καλή πρόθεση. Υπάρχει, όμως, ένας κόσμος που δεν μπορείτε να τον διακρίνετε. Πάρα πολλοί είναι αυτοί ανάμεσα σας που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την παρουσία ενός πνεύματος που κάνει υπολογισμούς. Κάτι έρχεται σ' εσένα και σε ωθεί να κάνεις κάτι, αλλά δεν ξέρεις αν πρόκειται για ένα καλό πνεύμα ή για ένα κακό πνεύμα. Στην Αγία Γραφή, έχει λεχθεί: «Θέστε σε δοκιμασία τα πνεύματα για να δείτε αν είναι εκ Θεού ή αν δεν είναι.» Σ' ένα κάποιο βαθμό, είστε όλοι μέντιουμ. Τι σημαίνει, λοιπόν μέντιουμ; Δεν υπάρχει κανείς που να μην είναι μέντιουμ. Και λέω: Υπάρχουν μέντιουμ που διακρίνουν τα πνεύματα κι άλλα που δεν τα διακρίνουν. Και τώρα, όλοι αυτοί που περιγράφουν τον άλλο κόσμο, θα βεβαιώσουν ότι ορισμένες προχωρημένες ψυχές είναι μαύρες. Κι έτσι συμβαίνει, είναι αλήθεια. Υπάρχουν προχωρημένες ψυχές που έχουν φως κι υπάρχουν άλλες που έχουν το σκοτάδι ή το έρεβος. Τούτες εδώ είναι επικεντρωμένες στον εαυτό τους. Προσπαθούν να γίνουν δυνατές κι έχουν εντελώς αντίθετους πόθους, ενώ οι άλλες έχουν περάσει ήδη από αυτή την βαθμίδα. Κι εργάζονται, άρα, με τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται οι άγγελοι, το μόνο που κάνουν είναι να εκπληρώνουν το θέλημα του Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, όπου ο καθένας θέλει να έχει ως φίλο κάποιο σημαντικό πρόσωπο με επιρροή, κι είναι αλήθεια, είναι πολύ αλήθεια, στον άλλο κόσμο θα πρέπει επίσης να έχεις ως φίλο κάποιον σημαντικό και με επιρροή. Αν πας σ' έναν υπουργό, αν βρεις εκεί να εργάζεται κοντά του κάποιος φίλος, τότε οι υποθέσεις σου θα τακτοποιηθούν γρήγορα, αλλά, αν δεν έχεις έναν τέτοιο γνωστό, οι υποθέσεις σου δεν θα προχωρήσουν, θα καθυστερούν συνεχώς, και θα νευριάσεις.

Ας δούμε, λοιπόν, την εσωτερική όψη. Σε τι συνίσταται η εσωτερική Διδασκαλία; Κι εδώ όντως βρίσκεται η διαφορά. Η διδασκαλία του Μωυσή συνίσταται σε τι λοιπόν; Αυτή η διδασκαλία ακολουθούσε τον νόμο, και οι νόμοι ήταν αυστηροί. Αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να κόψει λίγα ξύλα το Σάββατο, είτε θα σε αλυσοδέσουν είτε θα σε λιθοβολήσουν. Ή, πάλι, αν τολμήσεις να κάνεις μια εξωτερική εργασία, θα παραβιάσεις τον θείο νόμο. Έτσι συνελάμβαναν τα πράγματα. Λέει ο Μωυσής: «Οδόντα αντί οδόντος. Αν κάποιος σου βγάλει ένα μάτι, βγάλε του κι εσύ ένα μάτι. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος.» Και ήρθε ο Χριστός για να πει: «Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αν κάποιος σου δώσει ένα χαστούκι σ' ένα μάγουλο, να του επιτρέψεις να σε χαστουκίσει και στο άλλο.» Πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό. Γιατί είπε ο Χριστός: «Αν σε χτυπήσουν στο δεξί μάγουλο, πρόσφερε και το αριστερό.»; Τι καταλαβαίνουμε όταν κάποιος μας χτυπήσει και από τις δυο πλευρές; Πάλι ο Χριστός: «Εάν κάποιος σου πάρει τον χιτώνα, δώσε του και τον μανδύα.» Τι μπορεί να πραγματοποιήσουμε μ' αυτόν τον τρόπο; Και ας δούμε τώρα, έχετε εξακριβώσει αυτόν τον κανόνα που θέσπισε ο Χριστός; Όταν κάποιος σου καταφέρει ένα χτύπημα από την μια πλευρά, δίνεις επίσης και την άλλη πλευρά; Ποιας από σας προσπάθησε να το κάνει; Κατ' αρχήν, θα ρωτήσεις: «Γιατί με χτυπάς;» Κι ο Χριστός, όταν τον χτύπησαν, είπε: «Γιατί με χτύπησες;» Αυτά τα χαστούκια ή αυτά τα χτυπήματα δεν είναι εξωτερικά. Για παράδειγμα, κάτι σε ωθεί να κάνεις ένα καλό στον άλλον ή να πας να καταγγείλεις κάποιον. Κατά το φίλημα, είτε κατά την καταγγελία, είτε κατά τον λόγο, πρέπει να καταλάβεις από ποιά ακριβώς πηγή προέρχονται τα πράγματα. Πώς θα δώσεις ένα φιλί; Ας δούμε, λοιπόν, παντού υπάρχουν αντιξοότητες και αντιφάσεις, πολλές παρανοήσεις, πολλές μπερδεμένες υποθέσεις που πρέπει κάποιος να τις βάλει σε τάξη. Υπάρχουν ορισμένες μεταξύ των πιο προχωρημένων αδελφών μας, που θα πουν: «Κανείς δεν μ' αγαπά.» Και λέω σε μια απ' αυτές τις αδελφές: Κάνεις λάθος. Εάν σ' αγαπά κάποιος κατά τον τρόπο με τον οποίο εσύ επιθυμείς, τότε οι άνθρωποι θα έχουν μια εντελώς κακή ιδέα για σένα. Ας υποθέσουμε ότι σε φιλάει ένας αδελφός, έπειτα σε φιλάει ένας άλλος αδελφός, - αν όλος ο κόσμος αρχίζει να σε φιλάει δίχως ντροπή -τότε οι άλλες αδελφές θα πουν: «Αυτή η αδελφή δεν έχει τσίπα.» Και δεν θα μπορείς να κινείσαι ανενόχλητη μέσα στην κοινωνία. Θα λένε πάντοτε για σένα: «Έχουμε δει καλά πώς σε φιλούν.» Κι αν κανείς έχει τέτοιες αντιλήψεις, πώς θα πετύχει;

Ή, πάλι, μια άλλη αδελφή μου λέει: «Δεν θέλω να ασχοληθώ με ευτελή πράγματα. Ποθώ κάτι το διαφορετικό!» Ας δούμε, λοιπόν, τι είναι αυτό που θέλει; Λέει: «Βαρέθηκα να κρατάω στα χέρια μου αυτά τα παιδιά που όλο φωνάζουν και κλαίνε!» Ε, καλά, τι επιθυμείς λοιπόν; Εάν δεν θέλει να αποδεχθεί τα μικρά παιδιά τι ψάχνει; Ψάχνει τα μεγάλα παιδιά. Ένα μεγάλο παιδί που δεν θα πρέπει να το κρατάει στα χέρια της. Ποιά είναι, λοιπόν, η διαφορά ανάμεσα στο παιδί που μεγάλωσε και στο μικρό παιδί; Αυτό που μετράει, είναι η παρόρμηση και η κατεύθυνση του. Ιδού, λοιπόν, σε τι συνίσταται η διαφορά: Το μικρό παιδί θέλει να του δώσεις, ενώ το μεγάλο παιδί έρχεται στο σπίτι σου για να σου δώσει. Και λες: «Βαρέθηκα αυτά τα μικρά παιδιά. Έφαγαν ό,τι διέθετα. Θέλω τώρα να έρθει ένα μεγάλο παιδί» Θα σας εξηγήσω αμέσως την διαφορά. Όταν έρχεται σπίτι σας ένας μικρός αδελφός, θα λάβει, ενώ όταν έρθει στο σπίτι σας ένας μεγάλος αδερφός, θα δώσει. Αυτή είναι, άρα, η διαφορά. Μερικές φορές, όταν θέλουμε να δώσουμε και υπάρχει κάποιος που θέλει να λάβει, χαιρόμαστε γί αυτό. Όμως, όταν θέλουμε να λάβουμε, τότε θα είχαμε την επιθυμία να υπάρχει κάποιος που να μπορούσε να μας δώσει, θα ήταν πολύ άσκημη η κατάσταση αν ένας μεγάλος αδελφός ερχόταν και ήθελε μονάχα να λάβει.

Ο μικρός ήρθε και το μόνο που κάνει είναι να κλαψουρίζει. Κλαψουρίζει λέγοντας: «Πόσο άσκημη είναι η κατάσταση μου! Τι πρέπει να κάνω;» Μπορείς να συναντήσεις κάποιον που κλαίει κι έπειτα έναν άλλον που κλαίει κι αυτός. Και τους ρωτώ: Γιατί κλαις; - «Γιατί η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι είναι... τέτοια.» Του λεω: Δεν ζει ο πατέρας σου; - «Όχι. Πέθανε.» - Και η μητέρα σου; - «Έχει πεθάνει κι αυτή.» - Και τα αδέρφια σου; - «Πέθαναν όλοι. Είμαι απολύτως μόνος.» Τότε του λέω: Τότε, λοιπόν, μπορώ να σε υιοθετήσω. Αν, όμως, σε υιοθετήσω θα εργαστείς! Ο Χριστός δεν μιλάει γι' αυτό που είναι εξωτερικό. Αν σου δώσουν ένα ράπισμα μέσα στα τρίσβαθα του εαυτού σου, τούτο δεν συμβαίνει πάντοτε για τον φυσικό κόσμο. Δεν είναι ένα φυσικό ράπισμα. Σου λένε, για παράδειγμα: «Είσαι πολύ κακός.» Αυτό είναι ένα χαστούκι. Τότε θα γυρίσεις την άλλη πλευρά. Συνειδητοποιείς ότι σε χαστούκισαν λέγοντας σου ότι είσαι πολύ κακός. Ποιος ήταν ο στόχος αυτού που σε χαστούκισε; Και θα ομολογήσεις ότι είσαι κακός. Αυτό σημαίνει «Να γυρίσεις και την άλλη πλευρά.». Και ιδού, δέχεσαι δυο χαστούκια. Το πρώτο χαστούκι είναι το χτύπημα των λόγων που είπαν ότι είσαι ένας κακός άνθρωπος, και το δεύτερο χαστούκι είναι το γεγονός πως το αναγνωρίζεις. Και τι συμβαίνει τότε; Αυτός που σε χτύπησε, αρχίζει να σκέφτεται. Αφού σε χτύπησε, τη δεύτερη φορά που θα σε δει, τι θα σου πει; Θα σου πει: «Άλλαξες πολύ, έγινες πολύ καλός.» Και πως είναι η συμπεριφορά αυτού εδώ του ανθρώπου; Η πρώτη του συμπεριφορά ήταν να σου πει: «Είσαι πολύ κακός.» και τώρα, σου λεεί: «Είσαι πολύ καλός, άλλαξες.» Ο πρώτος τύπος συμπεριφορά είναι ένα χαστούκι, ενώ ο δεύτερος είναι ένα χάδι. Σου λεεί: «Θέλω μέχρι και να σε φιλήσω.»

Έχει καλώς. Ένα άλλο παράδειγμα. Συναντάς έναν άνθρωπο. Πώς αναγνωρίζει κανείς τους ανθρώπους; Και οι άνθρωποι είναι πολλοί απρόοπτοι. Οι Βούλγαροι λένε με άλλα λόγια: «Αυτός είναι εκπληκτικός» (δηλαδή παράξενος και ταυτόχρονα αστείος)! Μια φορά, ένας πολύ σοβαρός νεαρός ήρθε και μου είπε: «Πιστεύαμε πως ο τάδε ήταν ένας πολύ προχωρημένος αδελφός, αλλά δεν είναι καθόλου.» Του είπα: Τι σε κάνει να πιστέψεις και να πεις κάτι τέτοιο; - Φίλησε μια νεαρή αδελφή.» - Ε, και λοιπόν, τι λέει η Αγία Γραφή; Τι είναι γραμμένο εκεί; Ο Χριστός είπε: «Ήρθα στο σπίτι σας και δεν μου δώσατε νερό να πλύνω τα πόδια μου και δεν με ασπασθήκατε.», και μια νεαρή αδελφή πήγε στον αδελφό της, κι αυτός εδώ της έδωσε νερό για τα πόδια της και την φίλησε, και ούτω καθ' εξής. Πού είναι, λοιπόν, το κακό στο ότι την φίλησε; Έκανε πολύ καλά. Στην πραγματικότητα, εκπλήρωσε αυτό που λέει η Αγία Γραφή, ακολούθησε το νόμο. Αυτό που είναι κακό, είναι το να ερμηνευθεί με άλλον τρόπο, εντελώς λανθασμένο, αυτό που σημαίνει το φίλημα. Το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα λύκο, που καθώς πιάνει στις άρπαγες του ένα πρόβατο, το φιλάει, αλλά σε κάθε φίλημα του κόβει κι ένα κομμάτι, ό,τι κάνει επίσης κι ο αετός. Όχι! Μερικές φορές μπορεί να είσαι σπίτι σου. Και καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά τον νόμο. Ας φανταστούμε κάποιον που αφήνεται να οδηγηθεί από το Πνεύμα, κι έρχεται σ' εσένα δίχως να σε ρωτήσει αν το θέλεις ή δεν το θέλεις, και σου λέει: «Το Πνεύμα μου είπε να σε φιλήσω.», κι έπειτα σε παίρνει στην αγκαλιά του και σε φιλάει, είτε το θες είτε δεν το θες. Τον κοιτάς και σου λεεί: «Το Πνεύμα μου είπε να σε φιλήσω.» Βέβαια αυτές είναι εξαιρετικές καταστάσεις.

Τώρα, θέλω να σκεφτείτε την ακόλουθη ιδέα. Υπάρχει ένας νόμος: Οι άνθρωποι που γίνονται πολύ κοντινοί, πρέπει να σκέφτονται καλά, να έχουν καλή γνώμη ο ένας για τον άλλον, γιατί, όταν έχουμε καλές σκέψεις, θα μπορεί ο καθένας να στοχασθεί και να εξελιχθεί Αν οι αγαθοί άνθρωποι δεν έχουν μια καλή γνώμη για σένα, τούτο θα είναι μεγάλο εμπόδιο. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορείς να στοχασθείς όπως πρέπει! Κατά την διάρκεια μιας συνάντησης, αν έχεις γύρω σου καλούς φίλους - που έχουν συγκεντρώσεις τις σκέψεις τους και που έχουν καλή γνώμη για σένα - θα σε βοηθήσουν και θα μιλάς καλά. Αλλά αν εκδηλωθούν εναντίον σου, θ' αρχίσεις να ψευδίζεις και δεν θα μπορείς να μιλάς όπως πρέπει.

Μερικές φορές, το εμπόδιο βρίσκεται στο γεγονός πως δεν μπορείτε να καταλάβετε. Πράγματι, για να καταλάβεις το καλό, θα πρέπει να ανήκεις στους καλούς ανθρώπους. Και όλοι οι καλοί άνθρωποι έχουν την επιθυμία να σου δώσουν. Αυτός που είναι καλός, θα σου δώσει τα πάντα μόνος, δίχως να του ζητήσεις το ο,τιδήποτε, θα σου δώσει δίχως να βραδυπορήσει. Δεν σκέφτεται τις συνέπειες. Κι αυτό είναι που τον κάνει διαφορετικό από τους άλλους. Κι αυτός που είναι δίκαιος και αγαπά την αρετή, θα καταστεί γνωστός από την αντίδραση του όταν θα του πεις μια ιστορία, γιατί θα σου πει: «Είναι αληθινή και δίκαιη, ή όχι;» Κι αυτός που έχει ειλικρινή καρδιά, ό,τι και να του πεις, δεν θα διαστρεβλώσει τα λόγια σου. Αρα, ειλικρινής είναι αυτός που έχει εμπιστοσύνη. Ό,τι και αν του πεις, θα σε πιστέψει.

Έτσι, λοιπόν, για να μπορέσετε να καταλάβετε καλά και για να αποκτήσετε αυτό που ψάχνετε, θα πρέπει να υπάρχει όχι μονάχα ένα πρόσωπο, αλλά πολλά πρόσωπα που έχουν καλές γνώμες για σας. Όταν συναντήσεις έναν άνθρωπο που σκέφτεται καλά, θα πρέπει να βρεις τουλάχιστον ένα Θείο χαρακτηριστικό μέσα του. Και να βεβαιωθείς ότι μέσα του υπάρχει κάτι που το γνωρίζεις καλά. Ό,τι και να πει για σένα, ξέρεις πως μέσα του υπάρχει κάτι το καλό, κάτι το Θείο.

Δεν πρέπει να σταθείς στην ακόλουθη σκέψη: «Δεν έχω ανάγκη τους άλλους.» Λέγοντας «Δεν έχω ανάγκη τους άλλους.», πρέπει να συμπεριλάβεις εκεί τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν το Θείο θέλημα. Θα πρέπει να είσαι φίλος με αυτούς που καταλαβαίνουν το Θείο θέλημα. Κι αυτούς εδώ τους έχεις ανάγκη. Και θα πρέπει να συνδεθείτε με όλους τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν το Θείο θέλημα. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα εμφανιστεί μια νέα αντίληψη. Αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους πρέπει να επιθυμείτε.

Να σας το εξηγήσω: Αναζητάς τον Χριστό, αγαπάς τον Χριστό. Πρέπει, όμως, να αγαπάς κι όλους αυτούς που αγαπά ο Χριστός. Αν δεν το κάνεις αυτό, τούτο σημαίνει πως δεν κατάλαβες τίποτε. Στον κόσμο, ο νόμος είναι πάντα ο ίδιος: Αν αγαπάς τον φίλο σου, θα αγαπάς επίσης και την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους φίλους του. Αν δεν τους αγαπάς, τότε αυτό δεν είναι φιλία. Όλους αυτούς τους οποίους αγαπά ο φίλος σου, πρέπει να τους αγαπάς κι εσύ επίσης. Τώρα, επικρατεί η τάση να μισούμε όλους αυτούς τους οποίους μισεί ο φίλος μας. Έχεις έναν φίλο: Αν αρχίσει να μισεί κάποιον, κι εσύ επίσης αρχίζεις να τον μισείς. Άρα, πρόκειται για τον αντίθετο νόμο. Ενώ ο αληθινός νόμος είναι ο ακόλουθος: Αν έχεις έναν φίλο, κι αν αγαπά, τότε θα αγαπήσεις κι όλους αυτούς τους οποίους αγαπά αυτός. Όλους τους ανθρώπους τους οποίους αγαπά ο Θεός, θα τους αγαπήσεις κι εσύ. Σ' όσους ανθρώπους ο Θεός δεν βρίσκει ελαττώματα, δεν θα βρίσκεις κι εσύ κάποιο ελάττωμα. Κι όλους αυτούς στους οποίους ο Θεός δεν διακρίνει σφάλμα ή αμαρτία, όλους αυτούς θα τους θεωρείς κι εσύ ανθρώπους χωρίς σφάλματα και χωρίς αμαρτίες. Δεν υπάρχει κανείς στον οποίο να μην καταλογίζει τις αμαρτίες του. Θα έχεις, άρα, την ίδια συμπεριφορά απέναντί τους. Θα πεις: «Ο Κύριος έχει καλή γνώμη γι' αυτόν εδώ τον άνθρωπο. Κι εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά. Θα έχω την ίδια γνώμη που έχει κι ο Κύριος.»

Λέω: Αυτοί είναι θεμελιώδεις κανόνες δίχως τους οποίους δεν μπορούμε να πετύχουμε. Κάποιος θα πει: «Ποιος, όμως, έχει δει τον Κύριο,» - Το έλλογο που διαθέτεις μέσα σου, αυτό είναι που σε κάνει να δεις τον Κύριο! Αυτό που σκέπτεται, είναι ο Κύριος που σκέπτεται εντός σου. Αυτό που σε βασανίζει, είναι ο Κύριος που θέλει να εμφανισθεί ενώπιον σου. Αυτό που σε ωθεί συνεχώς να κάνεις το καλό, είναι ο Κύριος και σου λέει πως αυτό που σκέπτεσαι δεν είναι αληθινό ή δίκαιο. Σου λέει: «Η ιδέα σου είναι καλή, αλλά δεν είναι αληθινή ή δίκαιη», και τότε σε κάνει να δεις έναν τρόπο για να έχεις ιδέες αληθινές και δίκαιες, για να σκέπτεσαι σωστά. Για παράδειγμα, προσβάλλεις κάποιον. Τότε ο Κύριος έρχεται και σου λέει: «Πήγαινε να τον δεις για να σε συγχωρέσει.» Πας, ζητάς συγγνώμη, και μετά νοιώθεις κάτι καλό κι ευχάριστο μέσα στην ψυχή σου. Μερικές φορές αντιστέκεσαι σ' αυτό λέγοντας: «Γιατί να ζητήσω συγνώμη,» -Αυτό, λοιπόν, είναι ανθρώπινο, είναι ο διάβολος μέσα στον άνθρωπο. Πρέπει να το διακρίνετε καλά αυτό. Πρέπει να έχουμε την κρίση και την βούληση να εκπληρώσουμε αυτές τις παρορμήσεις του Κυρίου μέσα στον κόσμο. Ο Κύριος είναι ο μόνος στον κόσμο που μας βάζει σε δοκιμασία. Βλέπει πάντοτε, γιατί ξέρει ότι μια μέρα αυτός είναι που πρέπει να πληρώσει για το σφάλμα σου. Γιατί ο Κύριος δεν θέλει να κάνουν σφάλματα οι άνθρωποι. Γιατί εάν οι άνθρωποι κάνουν σφάλματα και αμαρτήματα, θα πρέπει ο Θεός να τα αναλάβει μια μέρα στους ώμους του και να πληρώσει γι' αυτά. Ο Κύριος ενδιαφέρεται γι' αυτό. Λέει: «Ο Χριστός επωμίστηκε τις αμαρτίες του κόσμου.» Ο Κύριος ενδιαφέρεται γι' αυτό. Λέει: «Όταν αμαρτάνετε, δεν πληρώνετε εσείς, αλλά θα πληρώσω εγώ.» Δεν πρέπει να φορτώνουμε τον Κύριο με τις αμαρτίες μας. Αυτό θα αποτελέσει αγάπη για τον Θεό! Ενώ, αν φορτώνεις τον Κύριο με τις αμαρτίες σου, τούτο σημαίνει πως δεν τον αγαπάς. Αν δεν τον φορτώνεις, αυτό θα είναι η Αγάπη για τον Θεό! Όταν σας αγαπώ, δεν σας φορτώνω με τις αμαρτίες μου. Κι εσείς, απ' την μεριά σας, μπορείτε να φορτώσετε τον οποιονδήποτε με τις αμαρτίες σας. Λέω, λοιπόν: «Μην φορτώνετε τον Κύριο με τις αμαρτίες σας.» Σου συμβαίνει να διαπράξεις ένα αμάρτημα τότε θα πας να εξομολογηθείς στον Κύριο για να σε συγχωρήσει. Μερικές φορές, κάνεις σφάλματα δίχως να συνειδητοποιείς τι έκανες και λες: «Μα τι έκανα;» Αυτό που έκανες είναι ότι φόρτωσες με τις αμαρτίες σου το καλύτερο Ον στον κόσμο. Αυτό δεν είναι καλό. Μην τον φορτώνετε!

Ας μιλήσουμε τώρα για την μέθοδο δράσεως: Μην φορτώνετε τον Κύριο! Να εκπληρώνετε το θέλημα του. Να αγαπάς τον Κύριο με την νοημοσύνη σου και με όλη σου την δύναμη. Αυτός είναι η ατραπός την οποία πρέπει να ποθείτε. Όλοι σας πρέπει να εργάζεστε σ' αυτόν τον τομέα. Αυτός που δεν αγαπά τους άλλους, δεν μπορεί να δει τον Θεό. Κατ' αρχήν, εσύ ο ίδιος θα πρέπει ν' αρχίσεις. Μέσα στον κόσμο δεν μπορείς να δεις τον Θεό αυτοπροσώπως. Κι ο Χριστός, πότε είδε τον Θεό; Αν αρχίζω να σας εξηγώ κάποια πράγματα θα με καταλάβετε λανθασμένα. Ο Χριστός αναγνώρισε τον Θεό αφού ήρθε για να πάρει επάνω του τις αμαρτίες και να εκπληρώσει το θέλημα του. Όταν ανέλαβε τις αμαρτίες. Είπε: «Τώρα κατάλαβα ότι τα πάντα μου δόθηκαν από 'σένα.» Αν δεν είσαι έτοιμος να πάρεις επάνω σου την εκπλήρωση του Θείου θελήματος, δεν θα μπορέσεις να τον γνωρίσεις. Είπε: «Η αιώνια ζωή είναι να γνωρίσω εσένα, τον μοναδικό και αληθινό Θεό.» Λες: «Γνώρισα τον Κύριο.» Όχι, θα πρέπει να κάνεις κάτι. Και αφού επιλύσεις τις μεγαλύτερες αντιφάσεις που υπάρχουν στον κόσμο, τότε θα δεις να έρχεται σε σένα το Θείο Πνεύμα και τότε θα μπορείς να πεις: «Τώρα, ξέρω ότι τα πάντα μου δόθηκαν από εσένα», και τότε θα εκδηλωθεί η Θεία Αγάπη. Ο Χριστός λεεί: «Όπως με αγάπησε ο Πατέρας μου, έτσι σας αγαπώ κι εγώ.» Και πώς θα αγαπήσετε τον Κύριο; Πώς θα αναζητήσετε τον Κύριο; Και πώς θα τον βρείτε; Πώς θα αγαπήσετε τον Θεό; - Αγαπώντας τους αδελφούς σας που απέτυχαν! Αυτός είναι τώρα ο στόχος. Όλοι εσείς οφείλετε να ζήσετε σύμφωνα μ' αυτόν τον νόμο: Να μάθετε πώς να αγαπάτε έναν αποτυχημένο αδελφό. Γνωρίζετε πολύ καλά πώς να το κάνετε. Ένας αδελφός που ήρθε εδώ από την Ελβετία, είπε: «Για πρώτη φορά, ένοιωσα μια αγάπη που δεν την είχα νοιώσει ποτέ προηγουμένως. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό! Αυτό δεν μοιάζει με την αγάπη που έχει κανείς για μια γυναίκα, ή με την αγάπη για έναν άντρα, ούτε με την αγάπη προς ένα φίλο, αλλά είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό, που λύνει τα προβλήματα. Τότε είναι κανείς έτοιμος να κάνει θυσίες παντός είδους. Και τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει Αγάπη και πού εδρεύει! Μέχρι τώρα μιλούσα για την αγάπη, αλλά μονάχα τώρα ένοιωσα τι είναι η αγάπη για την οποία γίνεται λόγος.»

Η αγάπη που επιλύει όλες τις αντιφάσεις στο εσωτερικό του εαυτού σου, αυτή, λοιπόν, είναι η θεία αγάπη. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο απ' αυτήν την Αγάπη! Και τότε απελευθερώνεται κανείς! Και μονάχα κατ' αυτήν την στιγμή μπορεί να νοιώσει κανείς αυτή τη χαρά, και τίποτε στον κόσμο δεν είναι σε θέση να σας προσφέρει μια τέτοια χαρά σαν κι αυτή που σας δίνει αυτή η Αγάπη. Απ' τη στιγμή που αυτή η Αγάπη σε επισκέπτεται, δεν είσαι πια φτωχός. Κι απ' τη στιγμή που αυτή η Αγάπη εκδηλώνεται μέσα στον άνθρωπο, οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι' αυτή όπου κι αν πας, οι πόρτες θ' ανοίγουν για σένα. Αν κατορθώσετε να έχετε αυτή την Αγάπη, το πρόβλημα θα λυθεί. Δεν θα υπάρχουν πλέον αμφισβητήσεις. Όπου κι αν πας, είσαι ένας άνθρωπος που φέρνει ένα μεγάλο καλό, κι ο καθένας θα προσπαθεί να σε κάνει να τον επισκεφθείς στο σπίτι του για να σε υποδεχτεί εκεί.

Εύχομαι σε όλους σας να έχετε μέσα σας αυτή την Αγάπη! Κι όταν σας ρωτήσουν κάπου: «Ποιά είναι η διδασκαλία σας;», να μπορείτε τότε να απαντήσετε: «Ποιά είναι η διδασκαλία μας; Η διδασκαλία μας είναι μια διδασκαλία που επιλύει όλες τις αντιφάσεις του κόσμου και κάνει τους ανθρώπους να ζουν αδερφικά, δίχως κανένα νόμο.» Τότε, αυτός που δοκίμασε την Θεία αγάπη, δεν θα σταματήσει εκεί.

Λένε κάποιοι: «Πιστεύω.» Κι εγώ, εγώ έχω θέσει σε δοκιμασία πολλούς ανθρώπους. Κάποιος λέει: «Πιστεύω στον Θεό.» Του απαντώ: «Αν, όμως, έχεις αυτή την πίστη για την οποία ομιλώ εγώ, δεν θα είχες τις αντιφάσεις που έχεις τώρα.» Κάποια λεεί: «Έχω πίστη, αλλά ο σύζυγος μου με εγκατέλειψε.» Λέει: «Έχω αγάπη.» - Όμως αν είχες αγάπη, δεν θα σε άφηνε.

Να γίνετε καλοί αγωγοί! Πρέπει να έχετε μια κατάσταση εντός της οποίας ο Κύριος οφείλει να έρθει για να ζήσει εκεί! Πρέπει να ζήσει μέσα σας ο Κύριος. Όταν έλθει ο Κύριος για να ζήσει εκεί, η κατάσταση αλλάζει. Δεν είναι δυνατό" να πείτε: «Μέσα μου ζει ο Κύριος.», ενώ μέσα σου δεν ζει. Αυτός εντός του οποίου ο Θεός είναι ζωντανός, είναι ένα αναμμένο κερί. Δεν λέει τίποτε, αλλά το αναμμένο κερί μιλάει. Αυτός εντός του οποίου δεν ζει ο Θεός, εξακολουθεί να είναι ένα κερί, αλλά αυτό το κερί δεν είναι αναμμένο. Το μόνο που κάνει, είναι να κραυγάζει: «Μην αγγίζετε το κερί μου.» Ενώ ο άλλος, που έχει το κερί του αναμμένο, λέει: «Πάρτε το κερί μου! Πόρτο, αδελφό μου, και πήγαινε το όπου θέλεις, για να βοηθηθείς!» και ο πρώτος συνεχίζει να λέει: «Μην αγγίζετε το κερί μου.» Κι όντως, το αναμμένο κερί δεν μπορεί ποτέ να κηλιδωθεί, ενώ μπορείς να καταστρέψεις το κερί που δεν είναι αναμμένο.

Σας μιλάω για μια νέα μέθοδο αφής του κεριού. Ίσως τα κεριά σας να είναι αναμμένα, αλλά υπάρχει ένας καπνός κι ένα άρωμα, είναι σαν τα κεριά και τις λαμπάδες που υπάρχουν στις εκκλησίες. Δεν σας μιλάω γι' αυτό. Δεν το έχετε ακόμα ανάψει σύμφωνα με την νέα μέθοδο! Το θείο κερί δεν έχει καπνό, κι όταν καίει, φωτίζει δίχως να καταναλώνεται.

Λέω: «Κάντε προσπάθειες!» Ο Κύριος έρχεται πάμπολλες φορές, αλλά όταν έρθει μέσα σας, αν δεν είστε ακόμα έτοιμοι, θ' αρχίσετε να καίγεστε, να κλαίτε, κι αυτός θα αποσυρθεί. Η συνειδητότητά σας πρέπει να είναι σε εγρήγορση για να μπορέσετε, κατά τη στιγμή που θα έρθει για να εκδηλωθεί η Αγάπη Του, να σηκωθείτε μαζί του για να εργασθείτε από κοινού. Όταν έρθει μέσα σας ο Κύριος, μοιάζετε με νεαρά κορίτσια που έχουν εκπαιδευτεί στις παραδόσεις των καλών ηθών. Όταν έρθει ο εραστής της, η κοπέλα λέει: «Περίμενε λίγο, πρέπει να ρωτήσω τον πατέρα μου και την μητέρα μου, θέλω να ξέρω τι θα πουν κι αυτοί.» Κι όταν ρωτάει τους γονείς της, αυτοί θα της απαντήσουν: «Άφησέ τον, δεν είναι καλός για σένα. Αυτή διστάζει κι αυτός αποσύρεται. Κι όταν ο Κύριος έρχεται τώρα σ' εσάς, εσείς θέλετε να ξέρετε την γνώμη των άλλων: «Πρέπει να φύγω μαζί του, π όχι;» Κατ' αρχήν τον αγαπάτε, κι έπειτα λέτε: «Ο πατέρας μου και η μητέρα μου δεν μου το επιτρέπουν. Δεν μπορώ να έρθω με σένα.»

Και μέχρι τώρα, κάθε φορά που ήρθε ο Κύριος, εσείς αρνηθήκατε. Λέτε: «Θέλουμε να ζήσουμε λίγο ακόμα μέσα σ' αυτόν τον κόσμο για να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε.» Κι αν αυτή τη φορά δεν ξεκινήσετε αμέσως την πορεία σας, θα βρεθείτε εκτός του σχολείου!

Η Αγία Γραφή λέει: «Ο Κύριος λέει: Αναζητήστε με όσο βρίσκομαι κοντά σας.»

Τώρα, μην πάρετε τα λόγια μου με διαφορετικό νόημα. Σαν να ήθελα να σας πω πως θα πάτε στην κόλαση! Όχι, αυτό θέλω να σας εξηγήσω, πως εγώ κατανοώ τα πράγματα, δεν σας απειλώ, αλλά να ποιά είναι η αληθινή και η δίκαιη σκέψη: Είναι δυνατόν να υπάρξουν ευνοϊκές συνθήκες, το τραίνο έφτασε. Και πρέπει να είστε εκεί στην ώρα σας, πριν ακουστεί το τελευταίο καμπανάκι, πρέπει να ανεβείτε στο τραίνο και να καθίσετε. Αν περιμένετε να σας πάρουν και να σας βάλουν στο τραίνο, στο εσωτερικό, το τραίνο θα ξεκινήσει κι εσείς θα μείνετε στον σταθμό.

Λέω, λοιπόν: Τώρα, ιδού που φτάνει το τελευταίο τραίνο! Κι αν δεν ανεβείτε στο τραίνο, θα μείνετε στο σταθμό. Έχω μια μεγάλη επιθυμία, κι αυτή είναι να μην παραμείνετε στον σταθμό. Ανεβείτε, καθίστε, και θα πάτε στον προορισμό σας.

Τώρα, υπάρχει κάτι που δεν σας το είπα. Την επόμενη φορά θα σας το πω, όταν θα έρθει ο καιρός γι' αυτό.

Πάτερ ημών. Ασκήσεις γυμναστικής. Ώρα 6.10